لیلا قربانی - دانشجوی کارشناسی ارشد تاریخ ایران اسلامی، دانشگاه پیام نور اصفهان

پس از فروپاشی دولت صفوی در سال ۱۱۳۵ ه، ایران بیش از هشت دهه در آشوب و ناآرامی فروافتاد و دولتهای افشار و زند هم یکی پس از دیگری بر تمام یا بخشهایی از کشور سیطره یافتند. سرانجام یکی از قبایل قزلباش به نام قاجار با رهبری و فرماندهی آقامحمدخان، پس از غلبه بر دیگر رقبا و مدعیان بر گوشه و کنار کشور مسلط شد و سالهای بی ثباتی و جنگ به پایان رسید. نخستین فرمانروای قاجار، تهران را به پایتختی برگزید و با ادعای جانشینی صفویان و در اندیشه احیای ارزشهای آن دوران زمام امور را به دست گرفت. پژوهش حاضر با استفاده از منابع کتابخانه ای و با بهره گیری از روش توصیفی و تحلیلی به شناخت سیاست داخلی و خارجی آقامحمدخان در طول دوران حکومتش می پردازد و به دنبال پاسخ به این پرسش است که: آقامحمدخان چه درک و فهمی از سیاست و حکومتداری داشت و در زمینه سیاست داخلی و خارجی، چه اهدافی را دنبال میکرد. در پاسخ به پرسش مطرح شده میتوان گفت که به نظر می رسد آقامحمدخان در شیوه حکومتداری و سیاست داخلی و خارجی بر پایه نظامی گری اهدافش را پیش می برد و بیشترین روابط داخلی و سیاست های خارجیاش را بر مبنای حذف رقبا و نبرد با دیگر کشورها بنا کرد.

ایران، قاجار، آقامحمدخان، سیاست داخلی، سیاست خارجی