رحمان محمدی - دانشجو کارشناسی آموزش تاریخ دانشگاه فرهنگیان پردیس حکیم فردوسی استان البرز

امام حسن عسکری (ع) بعد از شهادت پدرش امام هادی علیه السلام در ۲۲ سالگی به مقام امامت رسید. امام حسن عسکری (ع) در هشتم ربیع الاول سال ۲۶۰ هجری قمری با توطئه معتمد خلیفه عباسی در شهر سامرا، در ۲۸ سالگی به شهادت رسید. آن حضرت نیز مانند پدر بزرگوارش ناچار شد در سامرا اقامت کند و زیر نظر باشد.امام عسکری به وضوح می دید که اراده خداوند برای ایجاد دولت الهی بر روی زمین، بر این تعلق گرفته است که فرزندش مهدی (عج الله) غیبت کند. سخنان ائمه پیشین و نصوص فراوان و پیاپی، به آمدن مهدی (عج الله) بشارت می داد و در این موارد، روایات متواتر و صحیح از رسول اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم) در دست است.هراس و وحشت عباسیان از مهدی موعود که پیامبر اعظم (صلی الله علیه وآله وسلم) نوید ظهورش را بارها داده بود و او را بزرگترین مصلح در تاریخ جامعه بشری که طومار ظلم و ستم را در هم خواهد پیچید و عدالت اجتماعی را برقرار خواهد ساخت معرفی کرده بود، روز به روز بالا می گرفت. آنان می خواستند با کشتن نسل پیامبر(صلی الله علیه وآله وسلم)، مانع ظهور حضرت مهدی موعود گردند. پس از شهادت امام یازدهم علیه السلام از سال ۲۶۰ قمری تا سال ۳۲۹ یعنی حدود ۶۹ سال دوره (غیبت صغری) بود و از آن پس تا کنون و تا آنگاه که امام قائم عج الله ظهور فرماید دوره (غیبت کبری) است.در غیبت صغری رابطه مردم با امام بکلی قطع نشد اما محدود بود و هر فردی از شیعه می توانست بوسیله (نواب خاص) که از بزرگان شیعه بودند مشکلات و مسائل خود را بعرض امام برساند و توسط آنان پاسخ دریافت دارد و احیانا به حضور امام شرفیاب شود این دوره را می توان دوران آمادگی برای غیبت کبری دانست که در آن ارتباط قطع شد و مردم موظف شدند در امور خود به نواب عام یعنی فقهاء و آگاهان به احکام شرع مراجعه کنند.

امام حسن عسکری (ع)، امام مهدی ( عج الله) ،غبیت صغری،غیبت کبری