مریم زاهدی فر
عبدالمجید رونقی
سید علی اکبر موسوی
صدیقه صفرزاده شیرازی

مطالعه حاضر به منظور بررسی اثر سطوح شوری و نیتروژن بر رشد و عملکرد گوجه فرنگی و غلظت و جذب برخی عناصر غذایی در اندام های مختلف گیاه در محیط آبکشت انجام شد. نیتروژن در سطوح ۰، ۵/۱ و ۳ درصد از منبع کلرید و فسفات آمونیوم (نسبت وزنی ۱:۱) و شوری در سطوح ۰، ۳۰ و ۶۰ میلی مولار از کلرید سدیم و کلسیم (نسبت وزنی ۲:۱) اضافه شد. آزمایش به صورت طرح کامل تصادفی در شرایط گلخانه انجام شد. نتایج نشان داد که با کاربرد نیتروژن، وزن تر میوه افزایش یافت ولی تیمار شوری آن را کاهش داد. بیشترین وزن تر میوه با کاربرد ۳% نیتروژن و بدون افزودن شوری مشاهده شد، در حالی که کمترین وزن تر میوه با کاربرد ۳۰ میلی مولار شوری و بدون افزودن نیتروژن به دست آمد. افزودن ۳۰ و ۶۰ میلی مولار شوری، غلظت فسفر میوه را در سطح ۵% به صورت معنی داری افزایش داد ولی بر غلظت فسفر شاخساره و ریشه اثر معنی داری نداشت. کاربرد نیتروژن، غلظت فسفر را در میوه، شاخساره و ریشه به صورت معنی دار افزایش داد. با افزودن نیتروژن در تیمار شاهد شوری، جذب نیتروژن ریشه، شاخساره و میوه افزایش یافت، در حالی که در سطوح بالای شوری، افزایش جذب نیتروژن کمتر از سطوح پایین شوری بود. کاربرد شوری در غیاب نیتروژن، جذب فسفر و منگنز میوه، غلظت مس، روی و منگنز ریشه و جذب منگنز شاخساره را به صورت معنی داری در سطح ۵ درصد کاهش داد. هم چنین نتایج نشان داد که در سطوح پایین شوری، کاربرد نیتروژن از اثرات منفی شوری بر رشد و عملکرد گیاه می کاهد.

Salinity, Hydroponics, Tomato, Nitrogen, Nutrients uptake., شوری، آبکشت، گوجه فرنگی، نیتروژن، جذب عناصر غذایی