بررسی کارایی قارچ های مایکوریز آربوسکولار بر بهبود شاخص های فیزیولوژیکی پایه ریزافزایی شده گلابی (پیرودوارف) زیر تنش خشکی

ریزافزایی یکی از روش های افزایش سریع گیاهان در محیط غذایی است، اما بقا و رشد ضعیف این گیاهان پس از انتقال، استفادەه گسترده از این روش را محدود می کند. میزان موفقیت این روش می تواند با استفاده از عامل های زیستی مانند همزیستی با قارچ های میکوریز آربوسکولار افزایش یابد. به منظور بررسی تاثیر قارچ های میکوریز آربوسکولار بر بهبود شاخص های فیزیولوژیکی و تنظیم کننده های اسمزی نهال های حاصل از ریز ازدیادی گلابی پایه پیرودوارف زیر تنش خشکی، آزمایشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح کاملا تصادفی با دو فاکتور شامل دو سطح میکوریزا (با و بدون میکوریزا ) و سه سطح تنش خشکی (دور آبیاری سه، پنج و هفت روز یک بار) در سه تکرار در شرایط گلخانه ای اجرا شد. دو ماه پس از اعمال تنش خشکی، نتیجه های حاصل از تجزیه واریانس نشان داد که همزیستی میکوریزی به طور معنی داری بر شاخص های فیزیولوژیکی و تنطیم کننده های اسمزی مورد ارزیابی در تمامی سطوح تنش خشکی اثرگذار بود. میزان کلونیزاسیون پس از پایان آزمایش در تیمار های میکوریزی در سطوح کم، متوسط و شدید تنش خشکی به ترتیب ۸۴، ۶۶/۸۱ و ۷۲ درصد تعیین شد. به طور کلی،کاربرد میکوریز باعث افزایش معنی دار شاخص های فیزیولوژیکی مانند Fv/Fm، شاخص کارایی فتوسنتز، شاخص سبزینگی (SPAD)، محتوای کلروفیل b، کلروفیل کل و کاروتنوئید و همچنین کاهش محتوای پرولین و قند های محلول شد. در مجموع، نتایج این آزمایش نشان داد که نهال های کشت بافتی تیمار شده با قارچ های میکوریز آربوسکولار سازگاری بیشتری با شرایط برون شیشه ای داشته و باعث ایجاد تحمل در برابر تنش خشکی می شوند.  

Keywords:

Abiotic stress , Adaptation , In-vitro , Mycorrhizal symbiosis , تنش غیر زیستی , درون شیشه ای , سازگاری , همزیستی میکوریزی