آگاهی بهورزان و ماموران مراقب در مورد سمپاشی و کنترل مالاریا در استان سیستان و بلوچستان

Publish Year: 1387
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 1,486

This Paper With 8 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

NCEH11_202

تاریخ نمایه سازی: 24 اردیبهشت 1391

Abstract:

بهورزان و ماموران مراقب نقش مهمی در اجرا و نظارت بر عملیات سمپاشی برای مبارزه با مالاریا دارند . اجرای صحیح این عملیات نیازمند سطح معلومات کافی می باشد. این مطالعه به بررسی این مسئله پرداخته تا با شناسایی نیازهای آموزشی به ارتقاء وضعیت فوق کمک نماید. برای ارزیابی میزان آشنایی بهورزان و ماموران مراقب مالاریا با عملیات سمپاشی و کنترل مالاریا در سال 1384 مطالعه ای طراحی و اجرا شد. در این مطالعه از شهرستانهای خاش، سراوان، ایرانشهر، سرباز، نیکشهر و چابهار به روش نمونه گیری تصادفی یک سوم نمونه ها در هر شهرستان از نقاط شهری و دو سوم از نقاط روستایی انتخاب شدند. در واقع در هر شهرستان دو مرکز شهری و چهار مرکز روستایی بطور تصادفی از لیست مشخص و از هر کدام دو نفر از نقاط شهری و 4 نفر از نقاط روستایی بطور تصادفی از لیست اس امی انتخاب شدند . رویهمرفته 37 بهورز و 33 مامور مراقب در ارزیابی مهارتهای شناختی و رفتاری در مرکز هر شهرستان به سوالات پاسخ دادند که این مقاله پاسخهای بخشی از آن می باشد. برای تعیین آگاهی از نحوه کنترل بیماری مالاریا 27 سوال با حداکثر 20 نمره طراحی شد . این سوالات در زمینه کنترل مالاریا وشامل سوالاتی در زمینه نوع حشره کش ها در عملیات سمپاشی، نکات ایمنی، انواع زیستگاهها و نحوه مقابله با آن، وظایف کارگر و سرکارگر، انواع فرمها و دفاتر، تلمبه های سمپاشی، نحوه استفاده از آن، به صورت سوالات تشریحی پرسیده شد. پس از نمره گزاری و ورود داده ها به کامپیوتر آنالیز آماری انجام شد . در مجموع میانگین نمره کسب شده بهورزان از 20 نمره 2/8 ± 4/75 ومیانه ونمای آن به ترتیب 4 و 1/7 بود . میانگین نمره کسب شده توسط ماموران مراقب 2/6 ± 5/5 با میانه و نمای 5/7 و صفر بود. نتایج این مطالعه نشان می دهد که میزان آشنایی بهورزان و ماموران مراقب به عنوان رده های اول مبارزه با مالاریا در زمینه عملیات سمپاشی و کنترل مالاریا فقط 25 % از کل موارد انتظار می باشد که این مسئله نیازمند توجه دستاندرکاران آموزشی این گروه ها می باشد.

Authors

فاطمه رخشانی

دانشیار آموزش بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی زاهدان، دانشکده بهداشت، گر

عبدالغفار حسن زهی

کارشناس مرکز بهداشت استان، دانشگاه علوم پزشکی زاهدان