تحلیل و بررسی معماری دوره ایلخانیان

یکی از ارکان اصلی شناخت هویت هر بنا، دست یابی به تاریخ بناست. تاریخ یک بنا به معنای شناخت بنا در بستر تاریخی آن است، به گونه ای که بتواند در ارتباط با زمینه شکل گیری اش به طور کامل فهم شود. مرور آنچه در ارتباط با نحوه شناخت مبدا تاریخی بناهای مذهبی ایران به ویژه در دوره مغول (سده هفتم و هشتم هجری قمری) نگاشته شده است بسیار حائز اهمیت می باشد لذا بر این اساس می توان اینگونه گفت که در حوزه معماری، غالب بناهایی که در این دوره بنیاد یافت، ساخته دست مردمان بومی این سرزمین است. سلسله ایلخانان تا اواخر دوران فرمانروایی خود شخصا به معماری عنایت چندانی نکردند و به عبارت دیگر، شخصا برای ایجاد یا بنای ساختمان های جدید یا تصرف آنها پیشقدم نگشتند. روش تحقیق برای این پژوهش به صورت توصیفی- تحلیلی و استدلالی منطقی استفاده شده است. نتایج این طور نشان می دهد که با توجه به جایگاه ویژه ی این بناهای مذهبی در حاکمیت ها بر اساس تفکر دینی، و بیان داشتن این نکته که حاکمیت دینی کلیسا در اروپا، دوران گوتیک را در بر میگیرد و یکی از اوج های حاکمیت دینی در ایران، دوره معماری ایلخانی می باشد. که از دیدگاه ای مختلف تاریخ هنر معماری دوران ایلخانیان، معماری این دوره به لحاظ فرم و پلان و شیوه های ساخت، میراث معماری عصر سلجوقی است. در مقایسه با معماران عصر سلجوقی، معماران ایلخانی آثار خود را به لحاظ عظمت، ابداع، تناسب اجزاء ساختمان و پلان و نقشه عالی آنها ممتاز کرده اند بنابراین دوره ایلخانان مغول یکی از ادوار مهم و سرنوشت ساز تاریخ ایران محسوب می شود و بسیاری از نوآوری های فرهنگ و تمدن ایران که در دوره صفوی پدیدار گشت، پیامد تحولاتی بود که در زمان تاسیس سلسله ایلخانی با اتکا به پیشینه با عظمت ایرانیان به منصه ظهور رسید و دستاوردهای ارزشمندی را نیز به تاریخ بشری عرضه کرد.

Keywords:

معماری , شیوه آذری , عناصر ساختمانی , روش و مصالح