مولفه های اثر گذار بر پایداری بافت ناکارآمد محله فرحزاد در برابر مخاطرات طبیعی

مخاطرات طبیعی به عنوان بخش جدا نشدنی از محیط زیست شهری، در اثر گسترش شهرنشینی و افزایش تراکم جمعیت، ساخت ساز بی رویه در مناطق پر خطر و نادیده گرفتن پتانسیل های طبیعی و عدم رعایت حریم آنها موجب بروز خسارات جبران ناپذیری بویژه در محدوده بافت های آسیب پذیر و ناکارآمد شهرخواهد شد و می تواند اثرات زیان بار آن را دو چندان کند. هدف اصلی پژوهش حاضر این است که میزان آسیب پذیری بافت ناکارآمد و فرسوده محله فرحزاد تهران در برابر مخاطرات طبیعی چقدر است ؟ پژوهش حاضر توصیفی تحلیلی و از نظر هدف کاربردی می باشد. برای تحلیل پهنه بندی مخاطرات طبیعی با استفاده از مدل مدل فرآیند سلسله مراتبی ( AHP) و با تکیه بر نرم افزار Expert Choice داده ها وزن دهی شده است. سپس با استفاده از روش ترکیب خطی وزنی (WLC) متغیرها اولویت بندی گردیده و در نهایت در محیط GIS پهنه بندی به لحاظ مخاطرات طبیعی تعیین شده است. بر اساس مدل های استفاده شده، خطرپذیری بافت ناکارآمد محله فرحزاد در برابر مخاطرات طبیعی به سه کلاس طبقه بندی شده است و نتایج حاکی از آن است که ۳۲٪ محله (۳۰/۱۶هکتار) در پهنه با خطر پذیری کم، ۴۲٪(۳۳/۲۱هکتار) در پهنه با خطر پذیری متوسط، ۲۵٪ (۷۷/۱۲هکتار) در پهنه خطر پذیری زیاد قرار دارد و بخش اعظم بافت کالبدی محله را شامل می شود. استفاده از داده های کالبدی بر اساس آمار و اطلاعات بروز شده سازمان نوسازی شهر تهران و استفاده از مدل WLC از نوآوری های پژوهش بشمار می رود.

Keywords:

مخاطرات طبیعی , بافت ناکارآمد شهری , آسیب پذیری , توسعه شهری