مرضیه نجومی
مرتضی صادقی عابدینی
رضا رضوان طلب

اضطراب یکی از شایع ترین مسایلی است که در طبابت با آن برخورد می شود و از آنجا که معلمین در کنار تعلیم و تربیت دانش آموزان به صورت ناخودآگاه با انتقال حالات و رفتار خود، نقش بسزایی در تامین و حفظ آرامش روحی آنان دارند، لذا تاثیر گذاری مطلوب از معلم به شاگرد، مستلزم عدم وجود اضطراب در این افراد و کسب مهارت های لازم جهت کاستن آن است. یکی از روش های اساسی در زمینه پیشگیری از بروز اختلالات اضطرابی آموزش است و این به آن معنا است که با شناخت افراد مبتلا و برنامه ریزی آموزشی مناسب می توان از بروز و تشدید اضطراب جلوگیری به عمل آورد. هدف اصلی از این پژوهش تعیین شیوع اضطراب در بین معلمین مقطع دبیرستان شهر تهران بوده است. نوع مطالعه مقطعی بوده و در طی آن با استفاده از روش نمونه گیری چند مرحله ای (Multistage Random Sampling)، تعداد ۵۰۰ معلم مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه ای بود شامل مشخصات جمعیت شناختی و آزمون استاندارد سنجش اضطراب کتل (Cattle Anxiety Scale) که بر اساس آن معلمین مورد مطالعه در گروه های بدون اضطراب تا اضطراب شدید قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS ver ۹ و آزمون های آماری T test و Chi-square مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. از معلمین مورد بررسی ۲۵ درصد بدون اضطراب، ۴۴.۸ درصد دارای اضطراب خفیف، ۲۲ درصد دارای اضطراب متوسط و ۸.۲ درصد دارای اضطراب شدید بودند. همچنین بین اضطراب، سن، جنس، وضعیت تاهل، رضایت مندی از شغل، علاقه مندی به امور مذهبی، سابقه اضطراب در خانواده، سابقه مراجعه به روانپزشک و سابقه فوت یکی از نزدیکان در ۶ ماه اخیر رابطه معنی دار آماری دیده شد. نتیجه کلی این که درصد قابل توجهی از معلمین مورد بررسی دچار درجاتی از اضطراب بودند (۷۵ درصد) و این شیوع با بسیاری از عوامل قابل پیشگیری در ارتباط بود.

Anxiety, High school teachers, اضطراب, شیوع, معلمین, مقطع دبیرستان