ارزیابی ضرورت به کارگیری دزیمتر فردی در رادیولوژی دندان

پایین بودن دز ثبتی به وسیله دزیمتر فردی (در ایران فیلم بج) بیشتر پرتوکاران رادیولوژی دندان، در مواردی این تردید را در برخی کاربران ایجاد کرده است که روش دزیمتری به کاررفته درست نیست. از دیگر سو، گزارش هایی هرچند کم شمار از پرتوگیری های شغلی نسبتا قابل توجه، در رادیولوژی دندان وجود دارد. این دو وضعیت متضاد، انجام یک بررسی آماری و تحلیلی در راستای تعیین سطح دز موثر دریافتی در این کاربرد پرتوی را آشکار می سازد. این مقاله با انجام یک بررسی فراگیر آماری بر روی داده های موجود از دزیمتری فردی در رادیولوژی دندان، ضمن به دست آوردن فراوانی سطوح پرتوگیری، با بررسی های تکمیلی به راستی آزمایی پرتوگیری های غیرعادی در این گروه پرداخته است. نتایج نشان می دهد که بیش از ۹۰% پرتوکاران در این گروه، دز سالانه ای نزدیک به زمینه دریافت می کنند و پرتوگیری شغلی سالانه بیش از ۹۹% آن ها کمتر از حد دز برای مردم عادی است. از اندک افرادی که دارای دز دریافتی بالاتر از آستانه بررسی در دوره دو ماهه (۱ میلی سیورت) هستند تنها یک نفر دز واقعی بالاتر از آستانه بررسی دریافت کرده است. با توجه به همه این نتایج، می توان با اطمینان از بی نیازی کارکنان رادیولوژی دندانی به دزیمتر فردی و در حد زمینه بودن پرتوگیری ایشان سخن گفت.

Keywords:

Dental radiology , Film badge , Investigation level , Occupational exposure , Personal dosimetry , آستانه بررسی , پرتوگیری شغلی , دزیمتر فردی , رادیولوژی دندان , فیلم بج