زهرا بختیاری صفا - کارشناس ارشد مهندسی صنایع ، گرایش سیستم های کلان اقتصادی و اجتماعی، دانشگاه علم و صنعت تهران، ایران.

در این تحقیق ضمن مروری بر پیشینه تاریخی، تعاریف، مبانی نظری مرتبط با رهبری و خودرهبری، محقق با نگاهی به پژوهش های پیشین به نقد برخی از مدل های ارائه شده در مطالعات موردنظر در خصوص استراتژی های خودرهبری و آثار آن در سیستم های اقتصادی و اجتماعی پرداخت. بر اساس نتایج حاصل از بررسی های صورت گرفته، شناخت نگرش سیستمی و به کارگیری تفکر سیستمی از سوی مسئولان و دست اندرکاران، ضرورتی برای درک بهتر مسائل و مشکلات سازمان به شمار رفته و بکارگیری تفکر سیستمی میتواند بر عملکرد مدیران و اثربخشی سازمان ها موثر باشد. شکاف تحقیقاتی که محقق در این پژوهش به آن دست یافت، این است که موضوع تفکر سیستمی و بررسی اثرهای آن بر پدیده های سازمانی و به خصوص خودرهبری، رفتار نوآورانه و اثربخشی سازمانی، به خوبی تبیین نشده است. در این پژوهش پس از نقد و بررسی مطالعات صورت گرفته و مدل های ارائه شده در مطالعات پیشین، ملاحظه میشود در هیچکدام از پژوهش های انجام شده به بررسی و ارائه الگویی برای خودرهبری بر رفتار نوآورانه و عملکرد فردی و سازمانی پرداخته نشده است. به نظر میرسد، مفهوم خودرهبری پتانسیل قابل توجهی برای استفاده در محیط های سازمانی امروزی که با توانمندسازی و ساختارهای غیرمتمرکز جدا شده اند، می باشد. در واقع خودرهبری غالبا به عنوان یک سازوکار عمده برای تسهیل توانمندسازی در نظر گرفته شده است. لذا این پژوهش به طراحی الگویی برای خودرهبری مدیران با استفاده تفکر سیستمی بر سه استراتژی عمده همچون استراژی رفتار محور، تفکر سازنده و پاداش طبیعی پرداخته تا در راستای آن و با ارائه راهکارهایی برای بهبود اثربخشی و عملکرد فردی و سازمانی از طریق رفتار نوآورانه مورد استفاده قرار گیرد. لازم به ذکر است در نگرش سیستمی مولفه های کل نگری، تاثیر غیر مستقیم، ارزیابی اهمیت و استفاده از نماهای چندبعدی تاثیر بسزایی در کمیت و کیفیت مهارت های خودرهبری دارد.

رهبری، خودرهبری، رفتارنوآورانه، عملکرد فردی و سازمانی، نگرش سیستمی