منیره قاضی - استادیار دانشگاه شمس گنبد
جهان گل قلیچی - دانشجوی کارشناسی ارشد، علوم تربیتی گرایش برنامه ریزی درسی، دانشگاه شمس گنبد، ایران
تاج بی بی امری - دانشجوی کارشناسی ارشد، علوم تربیتی گرایش برنامه ریزی درسی، دانشگاه شمس گنبد، ایران

خانواده به عنوان کوچک ترین واحد اجتماعی و از ارکان اصلی و عمده هر جامعه به شمار می رود که در رشد شخصیت افراد تاثیر می گذارد. نقش والدین در رشد کودک تنها به جنبه های ارثی محدود نیست، ایده آل های والدین، میزان رضایت آن ها از روابط زناشویی و سبک فرزندپروری آن ها همگی می توانند در شکل دهی رفتار کودک و سلامت روان او نقش بسزایی داشته باشد. سلامت روانی تنها شامل نداشتن بیماری روانی نیست بلکه توان واکنش در برابر انواع گوناگون تجربه های زندگی به صورت قابل انعطاف و معنی دار است رفتار و گفتار والدین می بایست الگویی برای فرزندان باشد. بی قراری و آشفتگی پایدار پدر و مادر بر سلامت عاطفی و رشد مهارت های شناختی کودکان تاثیر منفی دارد بنابراین در ابتدا نیاز به سلامت روانی والدینش که در صورت دارا بودن می توانند در جهت ایجاد سلامت روانی فرزندان خود تلاش کنند. می توان نتیجه گرفت والدین مسئول تغییر و اصلاح رفتارهای ناسازگارانه و تامین بلوغ عاطفی و سلامت روانی فرزندان خود هستند. آن ها باید چگونگی برقراری روابط درسته عاطفی، سازگاری با دیگران و مسئولیت پذیری را آموزش دهند و راه های مبارزه با کینه توزی، دیگر آزاری و حسادت را یاد دهند. اگر والدین می خواهد فرزندانی مستقل، مسئولیت پذیر، دارای اعتمادبه نفس داشته باشند باید در ارتباط با آنان گرم، صمیمی و پذیرنده باشند. حمایت والدین در ایجاد رفتار سازگار و بهنجار فرزندان و داشتن سلامت روان امری ضروری است.

آموزش روابط والدین، سلامت روان، پرخاشگری