زهرا واسعی - ارشدروانشناسی بالینی دانشگاه آزاداسلامی واحدتربت جام

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی واقعیت درمانی گروهی بر بهبود الگوهای ارتباطی زوجین متقاضی طلاق انجام شد. روش پژوهش نیمه آزمایشی همراه با پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زوجین مراجعه کننده به مرکز مشاوره کلینیک های شهر مشهد در شش ماهه اول سال ۱۴۰۰بودند که از بین آنها ۳۰ زوج درآستانه طلاق به روش نمونه گیری هدفمند، به عنوان نمونه پژوهش انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ۱۵زوج و کنترل ۱۵زوج گمارده شدند. گروه آزمایش مشاوره گروهی بر اساس رویکرد واقعیت درمانی گروهی را در ۸ جلسه ۱۲۰دقیقه ای در هر هفته دو جلسه دریافت کردند؛ گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفت. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه الگوهای ارتباطی زوجین کریستنسن و سالاوی(۱۹۸۴)، استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از از آزمون تحلیل کوواریانس یک راهه در متن مانکوا استفاده شد. نتایج حاصل از تحلیل داده های پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون گروه های آزمایش و کنترل در مولفه های الگوهای ارتباطی زوجین تفاوت معناداری وجود داشت. با توجه به یافته های حاصل از پژوهش می توان گفت که واقعیت درمانی گروهی بر بهبود الگوهای ناکارآمد زوجین موثر بود.

الگوهای ارتباطی زوجین، واقعیت درمانی