تاثیرآموزش مثبت نگری برکفایت اجتماعی

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی آموزش مثبت نگری بر کفایت اجتماعی و تاب آوری تحصیلی صورت گرفت. روش: روش تحقیق شبه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون و پیگیری یک ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه دوم دبیرستان های دولتی و نمونه دولتی شهر زاهدان بود از میان آنها ۴۵ نفر به مطالعه وارد شدند بودند، که از طریق روش نمونه گیری خوشهای چند مرحله ای تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه آزمایش و کنترل (هر کدام ۱۵ نفر) جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه مقیاس کفایت اجتماعی فلتر و همکاران (۱۹۹۰) و پرسشنامه تاب آوری تحصیلی ساموئلز (۲۰۰۴) استفاده شد. گروه آزمایش آموزش مثبت نگری در طی ۸ هفته متوالی در دو ماه دریافت کردند و گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد، داده ها توسط نرم افزار اس پی اس اس از طریق آزمون اندازه گیری مکرر تجزیه و تحلیل شده اند. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر نشان داد که آموزش مثبت نگری گروهی در کفایت اجتماعی و تاب آوری تحصیلی تاثیر معنی داری داشته اند، و میانگین نمره مهارت های شناختی و آمایه های انگیزشی گروه آزمایشی مثبت نگر تفاوت معناداری( ۰/۰۵ > p ) گزارش شده است و همچنین مداخله مثبت نگر در افزایش نمره کلی تاب آوری تحصیلی و خرده مقیاس های مهارتهای ارتباطی، جهتگیری آینده و مسئله محوری اثر بخشی موثری داشته است. نتیجه گیری: بنابر این، می توان نتیجه گرفت که آموزش مثبت نگری گروهی در کفایت اجتماعی و تاب آوری نوجوانان دختر و کارآمدی تحصیلی آنها تاثیر چشمگیری می تواند داشته باشد.

Keywords:

آموزش مثبت نگری گروهی , کفایت اجتماعی , تاب آوری تحصیلی