انتخاب ضخامت بهینه برای نوارهای فلزی با خم اولیه به عنوان میراگر در قابهای بتنی بهسازی شده توسط مهاربند ضربدری

با توجه به زلزله های اخیر کشور و غیر مقاوم بودن بخش وسیعی از ساختمان های موجود در کشور و با توجه به اهمیت زیاد مسئله مقاوم سازی ساختمان ها در مقابل نیروهای لرزه ای و طراحی بهینه ساختمان ها در مقابل زلزله، بحث جدیدی که در سال های اخیر میان دانشمندان علوم ژئوتکنیک و مهندسین طراح سازه ها مطرح شده است ، طراحی نوع جدیدی از ساختمان ها است که شامل یک سیستم مهاربند لرزه ای باشند که فقط در مقابل ارتعاشات مختلف ناشی از زلزله عمل نموده ودر تحمل بارهای استاتیکی هیچ نقشی نداشته باشند که این مسئله باعث ساده سازی پیش بینی رفتار سازه تحت بارگذاری لرزه ای می شود. استفاده از نوارهای با خم اولیه به عنوان فیوز میتواند سبکی نوین و موضوعی بدیع در سیستم های استهلاک انرژی به شمار آید. نوار های با خم اولیه به عنوان جاذب انرژی به دلیل رفتار غیر ارتجاعی و داشتن سختی غیر خطی باعث میرایی گردیده و برش پایه و پاسخ شتاب طبقات را کاهش می دهد. لذا از لحاظ هندسی تغییر شکل جانبی زیاد نوار فولادی در کمانش منجر به رفتار غیر الاستیک مصالح فولاد و همچنین اتلاف انرژی می گردد. در این مقاله به انتخاب بهینه ترین ضخامت این نوارهای فلزی مطابق با نیروی بحرانی محوری و کمانشی ایجاد شده در بادبند فلزی ضربدری می پردازیم که در جهت اقتصادی شدن طرح بهسازی لرزه ای قاب های بتنی استفاده خواهد شد.

Keywords:

کمانش , جاذب انرژی , نیروی محوری بحرانی , ضخامت بهینه.