نقش تاب آوری شهری در ارتقای کیفیت مدیریت بحران و تاثیر آن بر شاخص های توسعه پایدار شهری

توسعه شهرنشینی و افزایش کلانشهرها در کشورهای درحال توسعه همانند ایران، تمرکز جمعیت و ایجاد بافت های ناکارآمد شهری از مهم ترین عواملی است که باعث شده تا موضوع تاب آوری شهرها مطرح شود. در واقع تابآوری راهکاری است که سیستم مدیریت شهری در جهت کاهش آسیب پذیری شهر در برابر با خطرات و آسیب های احتمالی و پیش بینی نشده ارائه می کند. مدیریت بحران فرایند عملکردی است که در راستای افزایش تاب آوری شهرها نمود می یابد که می تواند به صورت یکپارچه، جامع و هماهنگ با استفاده از ابزارهای موجود از بحران پیشگیری کنند و یا در صورت وقوع بحران نظیر بلایای طبیعی، سیل و زلزله، آمادگی کامل برای امداد رسانی سریع و بهبود اوضاع تا رسیدن به وضعیت عادی اقدام کنند. ابعاد تاب آوری شهری موجب خواهد شد که در مدیریت بحران دچار تحول شود و از طرفی توسعه پایدار شهر را در پی داشته باشد. تاب آوری و توسعه پایدار شهر از اهداف اصلی شهرهای آینده خواهند بود. هزینه های جانی و مالی جبران ناپذیر بحران های طبیعی و غیر طبیعی سبب شده است تا مفاهیم پایداری و تاب آوری در کنار یکدیگر مورد توجه قرار گیرند. از این رو پژوهش حاضر سعی دارد که با شناسایی ابعاد تاب آوری شهری مفهوم مدیریت بحران را برای برنامه ریزی و سیاست گذاری مناسب در جهت افزایش مقاومت شهر بسط داده و همچنین شاخص های توسعه پایدار شهر را در چارچوب شهر تاب آور مورد بررسی قرار دهد.

Keywords:

تاب آوری , مدیریت بحران , بحران , توسعه پایدار شهری