حمیده پاک مهر - استادیار،گروه علوم تربیتی،دانشگاه بین المللی امام رضا(ع)، مشهد ،ایران.
زهرا رضایی - دانشجوی علوم تربیتی دانشگاه بین المللی امام رضا(ع)، مشهد ،ایران.
فاطمه سالمیان - دانشجوی علوم تربیتی دانشگاه بین المللی امام رضا(ع)، مشهد ،ایران.

بازی ۱فعالیتی طبیعی، لذت بخش، شگفت انگیز و پر رمز و راز است. بازی وسیله ای برای بیان احساسات، برقراری روابط، توصیف تجربیات، آشکار کردن آرزوها و خود شکوفایی است. بازی از ضروریات زندگی کودک است و در رشد ذهنی و جسمی کودک تاثیر ویژه ای دارد .بازی در عین اینکه وسیله سرگرمی است، جنبه ی آموزندگی و سازندگی نیز دارد در برخی موارد اشتغال کودک به بازی بیش از ارزش خواندن کتاب است. درحین بازی مطالب آموختنی، بدون فشار و با میل و رغبت فرا گرفته می شود.بازی طبیعی ترین وسیله آموزش و یادگیری کودک است. او از طریق بازی آموزش می بیند، چیزهای تازه کشف می کند، به خاصیت اشیا پی می برد، رفتار بزرگ ترها را تقلید می کند و دنیای اطراف خود را می شناسد.اکنون ثابت شده است که تعلیم و تربیت۲ کودکان به مجموعه ای از پند و ارزهای خشک و خالی و یا نظرات پراکنده و ناهمگون گفته نمی شود؛ بلکه به عنوان شاخه ای از علوم انسانی ، دارای روش شناسی و اصول معینی است. در دنیای امروز همان گونه که سیستم نوین آموزش جای خود را به نظام سنتی مدرسه داده، روش های یادگیری نیز دستخوش تغییر و تحول شده است؛ مثلا »بازی « که تا دیروز توجه به آن هدر دادن وقت تلقی می شد، اکنون با پیشرفت چشمگیر علم روانشناسی۳و علوم تربیتی ۴ و همچنین استفاده از جنبه های آموزشی و تربیتی بازی، عقیده و نظر عمومی نسبت به این فعالیت انسانی تغییر کرده است.در این مقاله سعی شده است در مورد میزان تاثیر و نقش بازی در یادگیری و عملکرد کودکان به طور مختصر اشاره شود. و به این نتیجه دست یافته است که در صورت انتخاب هدفمند و سازمان یافته، بازی می تواند نقش به سزایی در یادگیری کودکان داشته باشد.

بازی،یادگیری،کودکان،عملکرد