آسیب اجتماعی ،خودکشی

ریشه کنی خودکشی در جهان کنونی امری محال به نظر می رسد لیکن می توان تدابیری بکار بست تا نرخ ارتکاب خودکشی به نحو موثری کاهش یابد. این تدابیر از یک سو در مبارزه علیه عوامل بسترساز و زمینه ساز خود کشی و از سوی دیگر درتقویت عوامل بازدارنده از خود کشی خلاصه می شوند.در مسیر مبارزه با این پدیده باید با کلیه عواملی که موجب شیوع اعتیاد به الکل، قمار یا افزایش نابسامانی خانواده ها و از هم گسیختگی آنها می شود مبارزه نمود و در واقع پیشگیری نتیجه بخش در این راستا در صورتی محقق می گردد که تمام عوامل خودکشی اعم از فردی یا درونی، شامل عوامل روحی روانی وجسمی زیستی و علل بیرونی یا خارجی شامل عوامل محیطی اجتماعی مورد تحلیل و بررسی قرار گیرد به نحوی که این عوامل تمایل به تخریب خود، در شخص را تغییر شکل و تغییر جهت دهد.انسجام بیشتر نظام خانوادگی ، تقویت ایمان و شور مذهبی در افراد و روح همدردی ، درمان افراد افسرده و دارای اختلالات روحی- روانی و مداومت در این خصوص ، رشد کمی و کیفی مراکز مشاوره درمانی ، جلوگیری ازبروز روحیه ها و مسالک انزواگرایانه ، کارآمدسازی و استفاده مناسب از رسانه ها و برنامه های فرهنگی-اجتماعی و بطورکلی بهبود و ارتقای خدمات پزشکی ، بهزیستی ، رفاهی ، اقتصادی واجتماعی و بهره وری صحیح از نیروی های انسانی می تواند در مبارزه با این پدیده راهگشا باشد.دراین مقاله برخی نظریات در خصوص خودکشی و همچنین علل ها وعوامل آن و راهکارهای پیشگیرانه مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. در این مقاله که بصورت مطالعات میدانی و کتابخانه ای نگارش شده با سیر در ضمیر و باطنه وجودی انسان راهکارهایی ارایه گردیده است.

Keywords:

آسیب اجتماعی , خودکشی , خانواده , جامعه