مجید ابراهیم پور - استادیار،گروه روانشناسی قائنات ،دانشگاه آزاد اسلامی،قائنات ایران
نسرین بزرگپور نیازی - دانشجو دکتری روانشناسی عمومی.دانشگاه آزاد واحد بیرجند

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر فرزندپروری مثبت بر تعامل والد-کودک و باورهای غیرمنطقی در مادران کودکان مبتلا به اتیسم بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه مادران کودکان مبتلا به اتیسم مراجعه کننده به مرکز مشاوره بینش نوین شهر بابل بود که از میان آنها به روش نمونه گیری هدفمند و براساس نمره پرسشنامه باورهای غیرمنطقی جونز (۱۹۹۷) و پرسشنامه رابطه مادر- کودک راس (۱۹۶۱) در پیش آزمون، ۳۰ نفر که دارای ملاکهای ورود وخروج باشند، گزینش شدند که نمونه آماری ما را تشکیل میدهند. این ۳۰ نفر به طور کاملا همتا در ۲ گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل گزینش میشوند که گروه آزمایش درمان مبتنی بر فرزندپروری مثبت را دریافت کردند و گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکردند. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش سبک فرزندپروری مثبت تاثیر مثبت و معناداری بر اصلاح باورهای غیرمنطقی و بهبود رابطه والد-کودک در مادران کودکان مبتلا به اتیسم توجه دارد. به عبارت بهتر باورهای غیرمنطقی در مادران کودکان مبتلا به اتیسم توجه شرکت کننده در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به طور معناداری کاهش و تامل والد-کودک در آنها بهبود یافت.

درمان مبتنی بر سبک فرزندپروری مثبت، باورهای غیرمنطقی، تعامل والد-کودک، اتیسم