عباس طالبی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی عمران مهندسی محیط زیست دانشگاه صنعتی امیرکبیر پلی تکنیک تهران
تقی عبادی - دانشیار گروه محیط زیست، دانشکده مهندسی عمران و محیط زیست، دانشگاه صنعتی امیر کبیر پلی تکنیک تهران

امروزه رشد تکنولوژی و استفاده از منابع طبیعی و تولید مواد شیمیایی جدید، سبب افزایش چشمگیر پسماندهای خطرناک حاوی فلزات سنگین شده است. از این رو در سال های اخیر، نیاز به ارایه روش های مناسب و بهینه برای پایدارسازی و دفن مهندسی این فلزات به دغدغه مهمی در مدیریت پسماندهای خطرناک تبدیل شده است. از میان روش های مختلف پایدارسازی این فلزات، روش تثبیت و جامدسازی به عنوان یک روش بهینه برای تصفیه این نوع پسماندها به کار گرفته شده است. که هدف از ارایه این مقاله بررسی ساز و کار و معیارهای این فرآیند و همچنین روش های مختلف استفاده از آن در پسماندهای حاوی فلزات سنگین است. که از میان پژوهش های انجام شده، روش استفاده از سیمان به عنوان همبند کننده در تثبیت پسماندها به علت دسترس پذیری آسان تر، ارزان بودن و همچنین سازگاری با بسیاری از آلاینده ها، بیشترین سهم را به خود اختصاص می دهد. البته استفاده از ماتریس سیمان و سایر مواد افزودنی به عنوان همبندکننده نیز در افزایش بازده این فرآیند موثر است. به گونه ای که با انتخاب روش مناسب در تثبیت و جامدسازی، می توان علاوه بر کاهش خطر نشت فلزات سنگین به محیط، از پسماندهای تثبیت شده نیز در مصارف مختلف از جمله صنعت ساختمان نیز استفاده کنیم

پسماند، فلزات سنگین، تثبیت، جامدسازی، سیمان