بازآفرینی هنری میراث دینی در سدومیات خلیل حاوی

در میراث دینی به بیان انحراف جنسی ساکنان سدوم پرداخته شده وعاقبت منحرفان به تصویر کشیده شده است. خلیل حاوی نیز این داستان را در قالبی نوین، در سه قصیده بیان نموده است. در این مقاله، با استفاده از شیوه تحلیلی-توصیفی تلاش شده تا ریشه های تاریخی ودینی این داستان در برخی از قصاید حاوی بیان شده وچگونگی مناسب سازی آن با قالب های داستانی عصر نوین، توضیح داده شود. دیدگاه شاعر در این قصیده ها کاملا بدبینانه است وشاعر با استفاده از بیان نمادین، به مساله حاکمیت در سرزمین های عربی اشاره نموده وبه ته مانده های کهن گرایی وافکار ارتجاعی، با ناخرسندی نگریسته است. وی بیان آتشین خود را علیه حاکمان به دلیل اعمال استبداد وظلم، وعلیه مردم به سبب کرنش در مقابل جور وستم، گشوده است. با توجه به نتایج می توان بیان داشت که شاعر، در قصاید خود سه رویکرد متفاوت دارد: در قصیده اول "سدوم" دیدگاه وی کاملا بدبینانه وآمیخته با سرگشتگی، اضطراب ومرگ است. در قصیده دوم "بازگشت به سدوم" در دیدگاه او تغییر اساسی رخ می دهد وخوش بینی وامیدواری به خیزش عربی، جای بدبینی را می گیرد. اما دیری نمی-پاید که این خوش بینی در قصیده سوم "سدوم برای بار سوم" به بدبینی بدل شده ویاس فضای قصیده را آکنده می سازد.

Keywords:

داستان سدوم , نمادپردازی , بدبینی , نوگرایی , شعر عربی , خلیل حاوی