احمدرضا پیشه ور و حسین احمدی کیا

در این مقاله فرایند جدایش موشکهای چندمرحله ای با حل عددی معادلات تقارن محوری ناویر-استوکس به صورت شبه استاتیک مورد مطالعه قرار می گیرد. در این محاسبات از معادلات متوسط زمانی با تقریب لایه برشی نازک به همراه یک مدل جبری برای تلاطم استفاده شده است. موشک در ارتفاع فوقانی جو با عدد ماخ ۱۰ پرواز می کند و فشار جت تزریق حدود ۱۰۴×۳/۶ برابر فشار جریان آزاد است. برای حل عددی از یک روش TVD نوع گودنف با دقت مکانی و زمانی مرتبه دوم استفاده می شود. محاسبات برای حالت متصل و به ازای فواصل مختلف سر و بدنه انجام پذیرفته است. نتایج نشان می دهند که امواج ضربه ای حاصل از اندرکنش جت تزریق و جریان پایه تاثیر زیادی در آرایش جریان داشته و نیروهای آیرودینامیکی وارد بر سطح جسم را به شدت تغییر می دهد. ماکزیمم فشار روی جسم در حالت متصل با تزریق جت بیش از ۲۵۰ برابر حالت بدون تزریق است. همچنین نیروی مقاوم وارد بر سر جنگی در فواصل مختلف سر و بدنه ابتدا کاهش چشمگیری یافته و سپس افزایش می یابد. این تغییرات شدید می تواند نقش به سزایی در پایداری حرکت و کنترل جسم ایفا کند.;#۱۰;#۱۰واژگان کلیدی : فاز جدایش موشک، اندرکنش جت تزریق، روش TVD و مسئله ریمان;#۱۰

Missile Staging, Jet Interaction flow, TVD Scheme, Riemann problem., فاز جدایش موشک، اندرکنش جت تزریق ، روش TVD و مسئله ریمان