تاثیر اجرای HIIT کوتاه مدت و میان مدت بر برخی شاخص های فیبرینولیز و انعقادی در دختران دارای اضافه وزن و غیرفعال

هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر اجرای HIIT کوتاه مدت و میان مدت بر برخی شاخص های فیبرینولیز و انعقادیدر دختران دارای اضافه وزن و غیرفعال است. مواد و روشها: ۲۴دختر دارای اضافه وزن با میانگین سنی ۱/۱۸± ۲۵/۷۵ سال به طور داوطلبانه انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه تمرینی و یک گروه کنترلتقسیم شدند. گروه های تمرینی یک مسیر تعیین شده ی ۲۰متری را با حداکثر سرعت به صورت رفت و برگشتی به مدت چهار هفته و سه جلسه در هفته دویدند. گروه تمرین تناوبی کوتاه مدت(HIIT۱) هرجلسه چهار ست ۳۰ ثانیه ای با دو دقیقه استراحت بین ست ها و گروه تمرین تناوبی میان مدت(HIIT۲) چهار ست ۶۰ ثانیه ای با چهار دقیقه استراحت بین ست ها را انجام دادند، شدت تمرین ۱۹ الی ۲۰ میزان درک فشار(RPE)- مقیاس بورگ بود. از آزمون آنالیز واریانس(ANOVA) برای تحلیل داده ها در سطح معنی داری (۰/۰۵< P) استفاده شد. یافته ها: نسبت P-LCR(P=۰/۰۴۸) و شاخص MPV(p=۰/۰۰۱) و PPT(p=۰/۰۴۲) در گروه HIIT۱ تغییرات معنی دار داشت. تفاوت بین گروه ها معنی دار نبود(P> ۰/۰۵). فیبرینوژن پلاسمایی در دو گروه تجربی کاهش معنی داری داشت(P<۰/۰۵). در هر دو شاخص بین گروه کنترل و HIIT۱ و گروه کنترل و HIIT۲در پس آزمون تفاوت معناداری مشاهده شد(P<۰/۰۵) در شاخص PT بین گروه کنترل و HIIT۱ در پس آزمون تفاوت معناداری وجود داشت(P=۰/۰۴۹). در سایر شاخص ها تغییرات معنی داری مشاهده نشد(P>۰/۰۵). نتیجه گیری: علیرغم کاهش شاخص های انعقادی و بهبود فرایند فیبرینولیز در هر دو گروه تمرینی، به نظر میرسد تمرین HIIT کوتاه مدت با حجم تمرینی کمتر نسبت به HIIT میان مدت فواید سودمندتری حاصل میکند.

Keywords:

زمان پروترومبین(PT) , زمان نسبی ترومبوپلاستین (PTT) , فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (t-PA) , گستره توزیع پلاکتی (PDW) , میانگین حجم پلاکتی (MPV) , مهارکننده فعال کننده پلاسمینوژن -۱ (PAI-۱) , نسبت سلولهای بزرگ به پلاکت(P-LCR)