تحلیل لوگوس (زبان) در مثنوی معنوی و غزلیات شمس با رویکرد هستی­ شناسانه ی هایدگری

چکیده هستی و وجود، راهبر اصلی مباحث فلسفی در آرای هستی­شناسی مارتین هایدگر است. وقتی هایدگر از لوگوس سخن می­گوید، درحقیقت در پی یافتن راهی برای رسیدن به دریافت حقیقت هستی و وجود است. برای حصول به این امر،  هایدگر در طرح بحث خود از لوگوس در پیوند با امر حقیقی، لوگوس را در ساحاتی چون لوگوس به مثابه­ی سخن گفتن، لوگوس به مثابه­ی صدق ­و کذب (آشکارگی و پوشانندگی)، لوگوس به مثابه­ی بازتاب­دهنده  و... بررسی می کند. نکته اینجاست وقتی که در پرتو چنین تلقی از لوگوس در اندیشه ی هایدگر، به خوانش مثنوی و غزلیات شمس می پردازیم، تحقق عینی وجوه مختلف لوگوس (زبان) را به نحوتامل برانگیزی در اشعار مولانا مشاهده می کنیم، چنان که گاهی به دو وجه آشکارگی و پوشانندگی لوگوس (زبان) توجه نشان می­دهد و در مواقعی زبان را به مثابه­ی امری پوشاننده فرض و گاه آن را به غبار و حجاب نیز تشبیه می­کند. همچنین در ابیاتی بر این نکته اصرار می­ورزد که زبان در توصیف حقیقت هستی، ناقص و نارسان است و توانایی بازتاب حقیقت را ندارد. نوشتار حاضر طرح و تحلیل چگونگی این فرایند خواهد بود.  

Keywords:

واژه های کلیدی: زبان , غزلیات ­شمس , لوگوس , مثنوی , مولانا , هایدگر