آسیب شناسی نارسیسیسم زبانی در شعر شاملو

چگونگی شیوه­ی استفاده­ی هر شاعر از زبان، به­قطع در فرم و ساختار شعر او سرنوشت ساز خواهد بود. شاملو با به­کار­گیری امکانات زبان آرکاییک توانسته است، قلمرو زبان شخصی خود را در حوزه­ی شعر مدرن ایران تثبیت کند. از نگاه منتقد به دور نمی­تواند بود که شاملو در مسیر بلوغ هنری شعر خود، به­تمامی نیز از منافع بوطیقای زبان گذشتگان بهره­ور نبوده است و در موارد موفق کار (که کم هم نیستند)، با اراده­ورزی هنری، اشعاری ماندگار به کار­نامه­ی ادبیات معاصر فارسی ارزانی داشته است. در این پژوهش در پی بررسی جوانبی از شعر شاملو هستیم که با تاثر از جاذبه­های زبان باستان گرایانه، به نوعی «نارسیسم زبانی» دچار شده است (این مطلب در مقدمه و به­طور مبسوط  در تحلیل بحث خواهد آمد). روش این پژوهش تحلیلی – انتقادی است و بعد از توضیح مبانی نظری، به دسته­بندی عملی آسیب­های خودشیفتگی زبانی، در شعر شاملو توجه شده است. یافته­های این پژوهش نشان می­دهد که زبان­ورزی بیش از حد شاملو، در برخی از موارد آسیب­هایی جدی به شکل و محتوای هنر او وارد کرده است.  

Keywords:

واژه­های کلیدی: آسیب­شناسی زبانی , ادبیات معاصر , زبان آرکاییک , شاملو , نارسیسیسم