علیرضا شریفی - کارشناسی ارشد مدیریت مالی، پردیس فارابی دانشگاه تهران

مدیریت بحران، عملا مدیریت کاهش ریسک است و اجزای مختلفی دارد که بیشتر آن پیشگیرانه است.مراحل پیش بینی، پیشگیری و آمادگی، احداث، بازسازی و بهسازی بناها و ایجاد یک جامعه تاب آور در برابر سوانح همگی مراحلی هستند که قبل از رخداد حادثه باید بدان پرداخته شود. مدیریت بحران موقعی ممکن و موثر است که گروهی ورزیده برای مدیریت و هماهنگی فعالیت های موجود باشد. چنین کادر و گروهی باید علاوه بر سلامت فیزیکی و روانی، کار متناسب، استراحت مناسب در حدفاصل کارها، توانمندی فنی و علمی در درک داده ها، عدد و ارقام و همچنین کار با فناوری هایی که برای مدیریت بحران کارآمد است را دارا باشند. در این بین تراکم بیش از حد فعالیت در شهرها، دارایی ها، تاسیسات زیربنایی ومنابع تولیدی و خدماتی باعث آسیب پذیر شدن تعداد انبوهی از انسانها گردیده است. در کشور هایدر حال توسعه حدود ۱۲ تا ۱۵ سال طول می کشد تاجمعیت این شهر ها دو برابرشود ولی در قسمتهایفقیرتر این شهرها این افزایش تنها در مدت هفت سال انجام می پذیرد که این امر حاکی از آسیب پذیری مناطق فقیر نشین در شهرها می باشد . معیارهای ضعیف ساختمانی و استفاده از مصالح و موادو نبود تاسیسات زیربنایی در کلیه مناطق شهرها باعث تشدید آسیب پذیری مناطق می گردد. فشار جمعیت، تمرکز کنترل نشده جمعیت در شهرها و تخریب محیط زیست در سال های اخیر موجب شده است که مسئولین امر با تمرکز بیشتر در خصوص آسیب های احتمالی برنامه ریزی نمایند .دراین راستا مدیریت بحران سوانح طبیعی و نحوه دستیابی به یک سیستم منسجم همواره مد نظرمدیران و مسئولین کشورها قرار گرفته است. هدف پژوهش حاضر ضرورت عملیاتی نمودن سیستم یکپارچه مدیریت بحران شهری می باشد. نتایج نشان می دهد مدیریت بحران به عنوان نظم در اجتناب و برخورد با خطرات تعریف می شود. به عبارت دیگر مدیریت بحران به مجموعه ای از عملیات و فرآیندهای مشخص گفته می شود که برای پیشگیری و کاهش اثرات بحران، قبل از بحران، در حین وقوع بحران و بعد از بحران برنامه ریزی می شوند. این نظم شامل آمادگی برای مواجه شدن با بحران، پاسخ گویی به آن ها و درنهایت پشتیبانی و بازسازی جامعه بعدازآن که عملیات امداد اولیه مربوط به بحران به اتمام رسند.

بلاهای طبیعی، مدیریت بحران شهری، راهکارهای پیشگیری