محمدابراهیم ایرج پور - دانشگاه پیام نور

 سیر تاریخی ادبیات کودک در زبان فارسی نشان می­دهد که از دیرباز و حتی پیش از اسلام آثاری با محوریت کودکان به رشته­ی تحریر در آمده است که البته بیش از همه جنبه­ی پند و اندرز در آن­ها دیده می­شود؛ از آن جمله می­توان به اندرز آذرباد مهرسپندان (تفضلی، ۱۳۷۷: ۱۸۲) و یا پس دانشن کامگ (همان، ۱۶۴) اشاره کرد. توجه به کودکان در آثار پس از اسلام نیز چه به صورت کتاب مستقل و چه به طور اشاره­وار و گذرا ادامه داشت که برای نمونه به قابوس­نامه­ی عنصرالمعالی، نصاب الصبیان ابونصر فراهی، بهارستان جامی، گلستان سعدی و بسیاری دیگر از این دست آثار می توان اشاره کرد. اما گرایش بیش از پیش به ادبیات کودک در عصر قاجار به چشم می خورد. در این هنگام اندک اندک به گونه­های مختلف ادبیات کودک رایج توجه شد و از این میان  می­توان به ترجمه­ی آثار غربی، ساده­نویسی داستان­های کهن مانند کلیله و دمنه و مرزبان­نامه، کتاب­های درسی و اندرزنامه­ها برای کودکان اشاره کرد.

خوبی نامه, اندرزنامه , آذرباد, داستان کهن, مرزبان نامه