گفتمان تشیع و برسازی هویت ملی در ایران عصر صفوی
عنوان مقاله: گفتمان تشیع و برسازی هویت ملی در ایران عصر صفوی
شناسه ملی مقاله: JR_PRIW-5-3_006
منتشر شده در در سال 1394
شناسه ملی مقاله: JR_PRIW-5-3_006
منتشر شده در در سال 1394
مشخصات نویسندگان مقاله:
سیدخدایار مرتضوی - university
مصطفی رضائی حسین آبادی - اندیشه سیاسی دانشگاه مفید قم
اردوان قرائتی - تاریخ دانشگاه تهران
خلاصه مقاله:
سیدخدایار مرتضوی - university
مصطفی رضائی حسین آبادی - اندیشه سیاسی دانشگاه مفید قم
اردوان قرائتی - تاریخ دانشگاه تهران
در سده نهم هجری جنبش صوفیان به صورت یک قدرت سیاسی نیرومند در ایران ظهور کرد و حکومت جدیدی به نام پادشاهی صفویه تاسیس نمود. در این مقطع صوفیان با سیاسی ساختن مذهب تشیع، از آن به عنوان دال برتر گفتمان ملیگرایی بهره بردند. تلاقی مذهب و ملیت در گفتمان صفوی باعث شد تا بعد از حدود نهصد سال –پس از ساسانیان- وحدت دینی مبنای وحدت سیاسی قرار گرفته و هویت ملی در ایران سربرآورد. در این شرایط گفتمان تشیع صفوی بصورت عاملی جهت تقویت هویت ملی شکل گرفت. گفتمانی که با غیریتسازی، برجسته سازی، طرد و حاشیهرانی، هژمونی خود را به نام پادشاهی «قدر قدرت» در برابر خلافت عثمانی و دیگر رقبای خارجی گسترانید. مقاله حاضر، با استفاده از چارچوب نظری و ابزار تحلیلی برگرفته از تحلیل گفتمان لاکلائو و موفه، نقش گفتمان تشیع صفوی را در هویت بخشی ملی مورد بررسی قرار میدهد.
واژگان کلیدی: هویت ملی، دین، گفتمان، تشیع صفوی، غیریت، هژمونی.
کلمات کلیدی: discourse, : هویت ملی, دین, گفتمان, تشیع صفوی, غیریت, هژمونی.
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1455369/