تاثیر سطوح مختلف شوری و کود نیتروژن بر برخی ویژگی های فیزیولوژیک و بیوشیمیایی ارقام گندم در مرحله پنجه زنی

به منظور ارزیابی پاسخ های فیزیولوژیک دو رقم گندم به سطوح مختلف شوری و نیتروژن در مرحله پنجهزنی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی و با سه تکرار در گلخانه پژوهشکده تحقیقات کشاورزی، پزشکی و صنعتی، پژوهشگاه علوم و فنون هسته ای کرج اجرا شد. تیمارهای مورد بررسی شامل دو رقم گندم ‎]‎(تجن (حساس به شوری) و بم (متحمل به شوری)‎[‎، پنج سطح شوری ]شاهد (۳/۱)، ۶، ۸، ۱۰ و ۱۲ دسیزیمنس بر متر[ و دو سطح کود نیتروژن (۷۵ و ۱۵۰ کیلوگرم نیتروژن در هکتار) بودند. نتایج نشان داد که در کلیه تیمارهای شوری، کاربرد مقدار ۱۵۰ کیلوگرم کود نیتروژن در هکتار سبب افزایش غلظت کلروفیل b، میزان پروتئینهای محلول برگ، فعالیت آنزیم سوپراکسید دسموتاز و کاهش مقدار مالون دی آلوئید در هر دو ژنوتیپ مورد بررسی شد. شوری، محتوای نسبی آب را در هر دو رقم کاهش داد. اما کود نیتروژن تاثیر معنیداری بر میانگین این صفت نداشت. در این میان، تفاوت های ژنوتیپی بین دو رقم، به لحاظ مقاومت به تنش شوری و همچنین کودپذیری بین دو ژنوتیپ، سبب گردید که تاثیر افزایش مصرف کود بر رقم بم بیشتر از رقم حساس تجن باشد. این نتایج نشان داد که نیتروژن می تواند به عنوان ماده اولیه ترکیبات فیزیولوژیک، صدمات مضر شوری در مرحله حساس پنجهزنی در گندم را بهبود بخشد

Keywords:

Chlorophyll , RWC , SD , Soluble proteins , MDA , کلروفیل , RWC , آنزیم SOD , پروتئین های محلول , مالون دی آلوئید