علی حدادزاده شکیبا - دانشجوی دکتری حقوق خصوصی دانشگاه قم، قم ، ایران.
احمد دیلمی - دانشیار دانشکده حقوق، دانشگاه قم، قم، ایران
هدایت الله سلطانی نژاد - استادیار دانشکده حقوق، دانشگاه قم، قم، ایران

یکی از راهکارهای قانونی جبران نقض تعهد قراردادی و منافع وابسته بدان، الزام متعهد به انجام عین تعهد است. اتخاذ این شیوه از سوی نظام­های حقوقی مختلف، گاه همچون ایران شیوه اصلی و اولیه و گاه همانند نظام حقوقی کامن­لا شیوه فرعی و استثنائی است. ازآنجاکه تلقی این شیوه، به عنوان راهکار اصلی یا فرعی حمایت از منافع شخص زیان دیده از نقض قرارداد، به پوشش دادن طیف متفاوتی از زیان­های وارده به وی می انجامد، این پرسش مطرح می گردد که چرا نظام حقوقی کامن­لا، از این شیوه به عنوان راهکاری فرعی و استثنائی و نظام حقوقی ایران از آن به عنوان راهکار اصلی و اولیه جبران نقض تعهدات قراردادی استفاده می نماید. بر همین مبنا، این مقاله با هدف پاسخ به این پرسش و تعیین رویکرد بهتر در استفاده از این شیوه و بر مبنای روش تحلیلی به این نتیجه دست یافت که مهم ترین دلیل فرعی و استثنائی تلقی شدن این شیوه در نظام حقوقی کامن­لا، وجوب رعایت اصل «لزوم کاهش خسارت» و مهم ترین دلیل اصلی تلقی شدن این شیوه در فقه امامیه و حقوق ایران، رعایت اصل «لزوم» است و با توجه به اینکه، فرعی تلقی گردیدن این شیوه در نظام حقوقی کامن­لا، در تحت پوشش قرار دادن کلیه منافع قراردادی زیان دیده ناتوان است، رویکرد اتخاذی نظام حقوقی ایران در اصلی تلقی کردن این شیوه برای پوشش دادن منافع قراردادی، بهتر از رویکرد نظام حقوقی کامن­لاست. 

منافع قراردادی, جبران منافع قراردادی, شیوه­های جبران منافع قراردادی, شیوه اولیه جبران منافع قراردادی, الزام به انجام تعهد