حامد پورمصطفی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهر،ایران

اکثر نظریه های اوقات فراغت که در قرن اخیر بیان شده اند پاسخی می باشد در مقابل مشکلاتی که حاصل نتیجه انقلاب صنعتی بوده است.از این رو با توجه به رشد سریع جمعیت در شهرها و توسعه بافت شهری و ساخت وساز، پهنه های طبیعی و فضاهای سبز موجود در بافت شهرها به طور چشمگیری کاهش یافته است عناصرطبیعی در محیط شهری و نیاز انسان به تعامل با آن از ضروریاتی است که در شهرسازی مدرن کمرنگ شده است که در قرن بیستم شدت گرفت.کاهش حضورطبیعت در شهر، نگرانی شهروندان را نسبت به اهمیت حفظ سرمایه های طبیعی در محیط شهری وتاثیر آن بر جنبه های مختلف زندگی به دنبال داشت.پس از آن خلق پارک های شهری و فضاهای سبز با هدف جبران این کمبود و افزایش کیفیت زندگی در شهرهای مدرن در قالب جنبش پایداری ایجاد شد.پارک های شهری بدون در نظرگرفتن کیفیت و هویت مندی آنها نمی تواند راه حل بحران موجود باشد.اکثرا در شهرسازی های نوین فضاهایی با عناوینی همچون:پارک،بوستان،فضای سبز و حتی باغ طراحی می شوند که در طراحی و اجرای آنها معمولا روش سلیقه ای و بدون در نظر گرفتن یکی از مبانی نظری درعرصه باغ سازی صورت می گیرد.باتوجه به نمونه های معاصر و کنکاش باغ و پارک ها این نکته را روشن می کند که جامعه مدنی ایران به عنوان تمدنی که خود ایجادکننده و دارای سبک خاص باغ سازی در جهان بوده امروزه فاقد روش نوین در طراحی باغ و بوستان و ... می باشد.

پارک سازی،باغ ایرانی، پای داری تاریخی،باغ و پارک،فضای سبز شهری