محمدحسین زارعی ابیانه - دانشجوی دکترای جغرافیا و برنامه ریزی روستایی - دانشکده جغرافیا دانشگاه تهران
محمدامین خراسانی - تادیارجغرافیا و برنامه ریزی روستایی - دانشکده جغرافیا دانشگاه تهران

معیشت پایدار در قامت مهمترین رویکرد توسعه و توانمندسازی جوامع محلی به ویژه جوامع روستایی در قرن بیست و یکممورد توجه غالب متخصصان این حوزه قرار دارد. در پژوهش حاضر، معیشت پایدار با تعریف دپارتمان توسعه (DFID)مشخص شده و پنج بعد اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی ، زیست محیطی و نهادی را شامل م یشود که در کنار مولفه هایمعیشت پایدار سرمایه طبیعی، فیزیکی، مالی، اجتماعی و انسانی به عنوان چارچوبی برای مطالعه حاضر در نظر گرفته شدهاست . معیشت پایدار بر تفکری جامع و منسجم درباره فقر و توسعه تاکید میکند. معیشت هنگامی پایدار است که بتواند بافشار و تکانه ها سازگار شود و بهبود یابد، و قابلیت ها و دارایی های خود را تقویت یا حفظ کند، فرصت های پایدار را براینسل بعد نیز فراهم آورد و دیگر این که منافع خالصی را برای معیشت دیگران در سطح محلی یا ملی و درکوتاه مدت یا بلندمدت ایجاد کند. تحلیل معیشت ها با پنج بعد هدایت میشود که شامل تحلیل زمینه، تحلیل سرمایه ها، تحلیل نهادهایمداخله گر، تحلیل راهبردها و تحلیل پیامدها است.

معیشت پایدار، فقر، توسعه روستایی، توانمندسازی، جوامع محلی