خدیجه نصرنژاد نشلی - کارشناس ارشد تربیت بدنی فیزیولوژی ورزشی، دبیر تربیت بدنی، آموزش و پرورش بندپی غربی، بابل

هدف از تحقیق حاضر تاثیر تغییرات چگالی ویژه ادراری در برآورد VO۲max می باشد. بدین منظور ۱۴ دانشجوی دختر غیر فعال (سن: ۲۱/۶±۱/۵۴ سال؛ BMI: ۱۸/۳-۹۰/۲۲ کیلوگرم/مترمربع؛ VO۲max: ۱۸/۴- ۱۲/۲۹ میلیلیتر/کیلوگرم/دقیقه) با روش نمونه گیری تصادفی انتخاب شدند. این تحقیق در طی یک دوره ۵ روزه بصورت پیش آزمون و پس آزمون تک گروه ی انجام شد. در مرحله اول، آزمودنیها در وضعیت طبیعی قرار داشتند که ابتدا از آنها نمونه ادراری برای تعیین چگالی ویژه ادراری گرفته شد و سپس وزن آزمودنیها اندازهگیری گردید و در نهایت از آزمون بالک و بروس برای اندازه گیری VO۲max استفاده گردید. در مرحله دوم بعد از ۱۲ ساعت پرآبی علاوه بر مصرف مایعات به اندازه ۲٪ وزن بدنشان و یک ساعت قبل از اجرای آزمون به اندازه ۱٪ وزن بدن آب مصرف کردند و مانند مرحله اول قبل از انجام تست نمونه ادراری و وزن آزمودنیها اندازه گیری شد وسپس تستهای بالک و بروس انجام گرفت. اندازه گیری تغییرات وزن بدن، چگالی ویژه ادراری،VO۲max و تغییرات PH ادراری بوسیله آزمون t وابسته و نرم افزار SPSS درسطح معناداری p ≥ ۰/۰۵ مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. سپس مشاهده گردید چگالی ویژه ادراری کاهش معناداری یافت، VO۲max آزمودنیها، PH ادراری، وزن بدن آزمودنیها افزایش معناداری داشت و همچنین ضربان قلب آزمودنیها کاهش معناداری یافت. بنابراین کاهش چگالی ویژه ادراری به دنبال ۱۲ ساعت پرآبی، موجب بهبود توان هوازی بیشینه میشود.

پرآبی؛ چگالی ویژه ادراری؛ توان هوازی بیشینه.