تاثیر تزریق درون تخم مرغی آنتی اکسیدان (ال-کارنیتین، ویتامین های E و C) و بافر (بافر بیکربنات و بافر فسفات) بر جوجه درآوری تخم مرغ های با نگهداری بلند مدت

کاهش توان جوجه درآوری تخم های نگهداری شده یکی از مشکلات صنعت ماکیان به شمار می رود که علت اصلی آن را افزایش pH آلبومن دانسته اند. از سویی، در دوره نگهداری وجود اسیدهای چرب غیر اشباع در زرده احتمال تولید رادیکال های آزاد و مرگ رویان را افزایش می دهد. این پژوهش برای بررسی تاثیر تزریق درون تخم مرغی چند نوع آنتی اکسیدان و بافر بر بهبود جوجه درآوری تخم مرغ برای نگهداری دراز مدت، در پاییز سال 1389 و در کارخانه جوجه کشی شرکت طیور فارس انجام شد. شمار 508 عدد تخم مرغ قابل جوجه کشی نژاد کاب برای 12 روز در شرایط استاندارد (دمای 16 درجه سانتی گراد و رطوبت 75%) نگهداری شدند. در روز چهارم دوره نگهداری (آزمایش نخست)، بافر فسفات و بافر بیکربنات و در روز هفتم دوره نگهداری (آزمایش دوم) ، محلول های ویتامین C ( 75، 50 و 25 میلی گرم)، ویتامین E (75، 50 و 25 واحد بین المللی) و ال-کارنیتین (12، 8 و 2 میلی گرم)، با سرنگ انسولین به سفیده تزریق شد. حجم محلول تزریق شده 75/0 میلی لیتر بود. در هر دو آزمایش، 3 گروه شاهد اختصاص داشت (آب مقطر، سوزن و بدون تزریق). پس از دوره نگهداری، همه تخم ها به دستگاه جوجه کشی منتقل شدند (دمای oC5/37 و رطوبت 75%). درصد جوجه درآوری تیمارهای نیدل و آب مقطر معنی دار نبود. اما جوجه درآوری سایر تیمارها نسبت به گروه شاهد کاهش یافت. بنابراین، تزریق محلول به تنهایی اثری بر جوجه درآوری نداشت، بلکه ماده حل شده در محلول مورد نظر با تغییر محیط پیرامون رویان بر زنده مانی و رشد آن تاثیر گذاشته بود.

Keywords:

آنتی اکسیدان , بافر , تزریق درون تخم مرغی , جوجه درآوری