زینب رهبری - دانشجوی کارشناسی علوم تربیتی، دانشگاه فرهنگیان، تبریز، ایران
زهرا مرتضی زاده - دانشجوی دکتری روانشناسی عمومی،دانشگاه فرهنگیان تبریز،ایران
بهادر میرزاپور - کارشناسی دبیری زبان انگلیسی،دانشگاه آزاد، تبریز
رحیم خدابخش دیزج - کارشناسی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق،اردبیل،ایران

در روش نوین آموزش به دلیل همراهی تکنولوژی و اطلاعات شبکه رسانه ای منابع و محتوای آموزشی در اختیار یادگیرندگان از حالت تک بعدی به حالت چند منبعی گسترش یافته است. این تغییر در مدارس عشایری بسیار ناچیز و نزدیک به صفر است. البته تفاوت مدارس عشایری با سایر مدارس فقط به این مورد ختم نمی شود و بسیاری از موارد دیگر را نیز شامل می شود. درست است که آموزش در بین عشایران همیشه فرصت ها و چالش های مختص به خود را داشته است. اما از بعد تکنولوژی مدارس عشایری همیشه چالش را به دوش داشته و مشکلات عدیده ای را از این چالش متحمل شده است. عدم وجود کلاس های مجهز فناوری،عدم در دسترس نبودن ابزارات تکنولوژی،عدم دسترسی مطلوب به اینترنت، عدم آشنایی کامل اولیای دانش آموزان با ابزارهای ارتباط مجازی و بنیه اقتصادی ضعیف این قشر از جامعه، از مسائل و مشکلاتی است که بصورت کامل و میدانی بررسی نشده است. این مقاله با هدف بررسی مشکلات عدم تکنولوژی در مدارس عشایر پرداخته است و در نهایت راهکارهایی برای جلوگیری از تهدیدهای عدم تکنولوژی درمدارس عشایری پیشنهاد می کند تا دانش آموزان این بخش از جامعه دانش آموزی کشور عقب نمانند و فضای عادلانه ای برای رقابت همه دانش آموزان فراهم شود.

تکنولوژی، دانش آموزان عشایر، عدالت آموزشی،