حسام بدرود - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی کودک و نوجوان، گروه روانشناسی، دانشگاه پیام نور، بوشهر، ایران
سیدیونس محمدی یوسف نژاد - دکترای روانشناسی عمومی، گروه روانشناسی، دانشگاه پیام نور، بوشهر، ایران

هدف از پژوهش حاضر اثربخشی آموزش گروهی الگوی مراقبه و آموزش آرام سازی عضلانی بر رفتارهای آسیب به خود در نوجوانان دارای اختلال مرزی بود. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمونB پس آزمون با گروه کنترل و گمارش تصادفی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه نوجوانان پسر دارای اختلال مرزی مراجعه کننده به مراکز روانشناسی شهر بوکان در سال ۱۴۰۰ بود. روش نمونه گیری هدفمند بود. به این صورت که ابتدا ۵۳ نفر که مایل به شرکت در پژوهش بودند، انتخاب شدند و سپس پرسشنامه های آسیب به خود، اختلالات یادگیری و تنظیم هیجان در اختیار آنان قرار گرفت و بعد از پاسخگویی ۴۵ نفر از آنهایی که بیشترین نمره در پرسشنامه های آسیب به خود بدست آورده بودند، بعنوان نمونه نهایی انتخاب شدند. سپس بطور تصادفی در سه گروه (کروه آزمایش الگوی مراقبه ۱۵ نفر، گروه آزمایش آرام سازی عضلانی ۱۵ نفر و گروه کنترل ۱۵ نفر) جایگزین شدند. سپس گروه های آزمایش تحت آموزش گروهی الگوی مراقبه و آرا سازی عضلانی قرار گرفتند ولی گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکرد. نتایج با استفاده از تحلیل کوواریانس نشان داد که آموزش گروهی الگوی مراقبه بر آسیب به خود تاثیر معناداری دارد. همچنین آموزش گروهی آرام سازی عضلانی بر آسیب به خود تاثیر معناداری دارد. علاوه براین نتایج نشان داد که بین اثربخشی آموزش گروهی الگوی مراقبه و آرام سازی عضلانی بر آسیب به خود تفاوت معناداری دارد. به عبارت دیگر آموزش گروهی الگوی مراقبه نسبت به آموزش گروهی آرام سازی عضلانی تاثیر بیشتری بر کاهش آسیب به خود در نوجوان دارای اختلال مرزی دارد.

الگوی مراقبه، آرام سازی عضلانی، آسیب به خود، اختلال مرزی.