مقایسه اثر تمرینات در آب و خشکی بر توجه، حافظه کوتاه مدت و کارکردهای اجرایی و عصبی شناختی دختران عقب مانده ذهنی آموزش پذیر

هدف از پژوهش حاضر، بررسی و مقایسه اثر تمرینات در آب و خشکی بر توجه، حافظه کوتاه مدت و کارکردهای اجرایی و عصبی شناختی دختران عقب مانده ذهنی آموزش پذیر بود. ۳۰ دختر عقب مانده ذهنی شهرستان مشهد به صورت هدفمند در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه تمرین در خشکی، تمرین در آب و کنترل (هر گروه ۱۰ نفر) قرار گرفتند. به مدت ۸ هفته یک گروه در آب و گروه دیگر در خشکی به تمرینات هوازی پرداختند. ۲۴ ساعت قبل و ۴۸ ساعت بعد از مداخلات، اندازه گیری های مربوطه به عمل آمد. از آزمونهای عملکرد پیوسته ی دیداری (VCPT) و شنیداری (ACPT) برای اندازه گیری توجه دیداری و شنیداری استفاده شد. جهت سنجش حافظه کوتاه مدت از آزمون حافظه عددی وکسلر استفاده شد. برای ارزیابی کارکردهای اجرایی و عصبی روانشناختی نیز از پرسشنامه عصب- روانشناختی و شخصیتی کولیچ (۲۰۰۲) استفاده شد. نتایج نشان داد که یک دوره تمرین در آب و خشکی منجر به بهبود توجه، حافظه کوتاه مدت و کارکردهای اجرایی و عصبی شناختی دختران مبتلا به عقب ماندگی ذهنی شد .(P<۰.۰۵) با این حال بین تاثیر دو نوع تمرین در آب و خشکی تفاوت معنادار نبود .(P>۰.۰۵) به والدین دختران عقب مانده ذهنی و مربیان آنها پیشنهاد میگردد از تمرینات بدنی در آب و خشکی جهت بهبود توجه، حافظه کوتاه مدت و کارکردهای اجرایی و عصبی شناختی استفاده کنند. آنها به دلخواه و با توجه به علاقه این دختران و نیز امکانات موجود، میتوانند از تمرینات در آب یا خشکی استفاده کنند.

Keywords:

عقب ماندگی ذهنی , توجه , حافظه , کارکرد شناختی , تمرین در آب