بررسی تاثیر تمرین تعادلی و پایداری مرکزی بر تعادل نیمه پویای دختران غیر ورزشکار

زمینه و هدف: در این تحقیق هدف مقایسه تاثیر دو نوع برنامه تمرینی پایداری مرکزی و تعادلی برتعادل نیمه پویای دانشجویان دختر غیر­ ورزشکار بود. روش­شناسی: پژوهش به روش نیمه تجربی و به صورت پیش و پس آزمون بر روی ۳۶ دانشجوی دختر غیرورزشکار دارای سلامت جسمانی با میانگین سنی ۹/۰±۳۲/۲۰  در سه گروه (۱۱ نفر گروه کنترل، ۱۲ نفر گروه پایداری مرکزی و ۱۳ نفر گروه تعادلی) انجام گرفت. آزمودنی­ها در ۲ گروه تمرینی برنامه تمرینی­شان را ۲ جلسه در هفته به مدت ۴ هفته اجرا نمودند. قبل و بعد از دوره تمرینی، تعادل نیمه پویای آزمودنی­ها با استفاده از سیستم بایودکس مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از جمع آوری و واردکردن داده­ها درمحیط نرم افزارSPSS  نسخه ۲۰ با استفاده از روش­های آماری، برای نرمال بودن داده­ها از آزمون کولموگروف اسمیرنف و سپس از روش تحلیل واریانس یکطرفه، همگن بودن سه گروه مورد ارزیابی قرار گرفت. از آزمون آنوا و تست تعقیبی توکی برای مقایسه تغییرات درون گروهی و بین گروهی استفاده گردید. یافته­ها: مقایسه نتایج بدست آمده از تست تعادلی، نشان دهنده تفاوت معنی­دار در شاخص­های کلی و قدامی خلفی دختران غیر ورزشکار بود که این معناداری در مقایسه میانگین­های بین گروهی، به نفع گروه پایداری مرکزی بوده است (۰۵/۰ P≤).  نتیجه­گیری: با توجه به یافته­های بدست آمده می­توان گفت که تمرینات پایداری مرکزی روشی مناسب برای افزایش و بهبود تعادل می­باشد. از این­رو لازم است که برنامه تمرینی پایداری بخش مرکزی جهت توسعه تعادل نیمه پویا از نوع کاربردی (عملکردی) باشند.

Keywords:

تمرین تعادلی , تمرین پایداری مرکزی , تعادل نیمه پویا , دختران غیرورزشکار