چکیدهزمینه و هدف:هدف از این تحقیق بررسی شیوع، نوع و مکانیسم آسیبهای دانشجویان پسر نخبه فوتسال کشور بود که جهت شرکت در مسابقاتقهرمانی فوتسال دانشگاههای کشور، مدت یک سال به تمرین پرداختهاند.روش شناسی:۱۵۹ دانشجو از ۲۹ دانشگاه با میانگین سنی ۴۴ / ۲ ± ۱ / ۲۲ سال و میانگین سابقه فعالیت ۴۲ / ۲ ± ۸۳ / ۵ سال در این تحقیق شرکت نمودند.اطلاعات مربوط به آسیبهای آنان با استفاده از پرسشنامه در سه سطح شیوع، نوع و مکانیسم آسیب جمعآوری شد. از آمار توصیفی و ازآزمون خیدو برای تجزیه و تحلیل برخی از داده استفاده گردید.یافتهها:نتایج نشان دادند که در مجموع ۹ / ۱۴۹ آسیب در ۱۰۰۰ ساعت بازیکن تمرین وجود داشت که شایعترین آسیبها در اندام تحتانی( ۹۶ / ۴۷ %( و به ترتیب در ساقپا ) ۷۱ / ۸ %(، ران ) ۵۳ / ۸ %( و زانو ) ۹۲ / ۷ %( بودند. شایعترین نوع آسیب، آسیبهای عضلانی-وتری ) ۸۵ / ۳۵%( و پوستی ) ۱۳ / ۳۴ %( به ترتیب در اندام تحتانی ۶۶ / ۱۹ درصد و ۴۴ / ۱۴ درصد بودند. همچنین بین انواع آسیبها رابطه معنیداری( ۰۵ / ۰p< ( وجود داشته و گرم نکردن بدن قبل از شروع تمرینات نیز مهترین مکانیسم آسیب از دیدگاه بازیکنان و مربیان به شمار آمدهاست.نتیجهگیری:آسیب عضلانی-وتری به عنوان شایعترین نوع آسیب و ساقپا به عنوان آسیبپذیرترین عضو و همچنین گرم نکردن بدن قبل ازشروع تمرینات به عنوان مهمترین مکانیسم آسیبهای اسکلتی عضلانی میباشند که رابطه قوی بین انواع آسیبهای وجود داشته است.بنابراین بر اساس این اطلاعات مربیان و مسئولین ورزش دانشگاهها میتوانند نسبت به کاهش نرخ آسیب بازیکنان در دورههای تمرینی،پیشگیریهای لازم را انجام دهند.

واژه های کلیدی: شیوع آسیب, نوع آسیب, مکانیسم آسیب, دانشجویان پسر, نخبه, فوتسال