صدری گالشی علی آباد - دانشجوی کارشناسی ارشد مشاوره ی توان بخشی، دانشگاه علامه طباطبایی، تهران، ایران
آتوسا کلانترهرمزی - دانشیار گروه مشاوره، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران
سعید رضایی - استادیار گروه مشاوره، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران

پژوهش حاضر با هدف مقایسه ذهنیت های طرحواره ای در والدین دارای فرزند اتیسم و والدین دارای فرزند عادی می باشد. پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی از نوع علی – مقایسه ای می باشد. جامعه آماری شامل مادران دارای فرزند طیف اتیسم و مادران دارای کودکان عادی ۷ تا ۱۲ سال شهر گرگان بود. مادران دارای فرزند اوتیسم از مرکز توان بخشی یارا در شهر گرگان و مادران دارای فرزند عادی از مدرسه دخترانه غیر دولتی ایثار و مدرسه غیردولتی پسرانه پرتو دانش در روند جلسه اولیا و مربیان انتخاب شدند. روش نمونه گیری برای هر دو گروه به صورت نمونه گیری غیر تصادفی هدفمند صورت گرفت و حجم نمونه ۶۰ نفر (۳۰ نفر مادران دارای فرزند اوتیسم و ۳۰ نفر مادران دارای فرزند عادی) بود. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ذهنیت های طرحواره ای بود. یافته ها نشان دادند که بین میانگین های عامل ذهنیت خودآرام بخش بی تفاوت، ذهنیت خود بزرگ منش، ذهنیت زورگو و تهاجمی در والدین دارای فرزند اتیسم با والدین دارای فرزند عادی تفاوت معنادار وجود دارد. به عبارت دیگر، میانگین والدین دارای فرزند اتیسم در عامل های ذهنیت خودآرام بخش بی تفاوت، ذهنیت خود بزرگ منش، ذهنیت زورگو و تهاجمی به طور معنادری بالاتر از والدین دارای فرزند عادی بود(۰۵/۰P< ). علاوه بر آن، نتایج نشان داد که بین میانگین های عامل ذهنیت کودک آسیب پذیر، ذهنیت کودک عصبانی، ذهنیت کودک غضبناک، ذهنیت کودک تکانشی، ذهنیت کودک بی انضباط، ذهنیت کودک شاد، ذهنیت تسلیم شده مطیع، ذهنیت محافظ بی تفاوت، ذهنیت والد تنبیه گر، ذهنیت والد پرتوقع، ذهنیت بزرگسال سالم در در والدین دارای فرزند اتیسم با والدین دارای فرزند عادی تفاوت معنادار وجود ندارد (۰۵/۰P>).

ذهنیت، طرحواره، اتیسم، والدین