علیرضا صادقزاده قمصری - استادیار / دانشگاه تربیت مدرس
نرگس السادات سجادیه - استادیار / دانشگاه تهران
محمدرضا عزیزی لاری - دانشجو

هدف اصلی این پژوهش بررسی رویکرد والدورف به تربیت در دوران کودکی و نسبت سنجی آن با فلسفه تربیت اسلامی است تا قدمی را جهت استفاده موثر و متناسب با نیازهای بومی ایران، از تجربه ای موفق در حوزه کودکی را محیا سازد. اصول رویکرد والدورف را میتوان در هفت اصل اساسی تقسیم کرد؛ تصویر کلنگر از وجود سه گانه معنویت، روحانیت و جسمانیت انسان - دوره های رشدی هفت ساله - برنامه درسی و آموزشی متناسب با سیر رشدی کودک و مبتنی بر تقلید، تخیل و ابتکار، اختیار و استقلال اخلاقی - آزادی بعنوان یک هدف که نیل به آن در گرو آزادی فکر و اندیشه است - روش تدریس غیر مستقیم در دوره اول رشد و در دوره های بعدی نیز طبق چهار اصل دگردیسی هنرمندانه، از تجربه به مفهوم، فرآیند جامع و استفاده از ریتم و تکرار - ارتباطات پایدار بین دانش آموزان و معلمانشان - جهتگیری معنوی. دستگاه فلسفی لازم جهت نقد مبانی و اصول والدورف را از دو منبع سند تحول بنیادین آموزش و پرورش و کتاب درآمدی بر فلسفه تعلیم و تربیت دکتر باقری اتخاذ کردهایم. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که نگاه ایدئالیستی و مولفه معنویت و بروز استعدادهای معنوی انسان در تربیت از نظر والدورف مورد پذیرش نظریه اسلامی است اما گذشته انسان، نگاه کارمایی به حیات دنیا و معنویت والدورف نگاه ی غیراله ی است درصورتیکه اسلام نگاه ی فطری، اله ی و موحدانه را به تربیت دارد. لذا رویکرد والدورف نه در جهت گیریهای کلی که در رویکرد عملی و مصداق های تربیتی میتواند الگوی قابل توجه ی برای تربیت اسلامی باشد.

تربیت کودکی، والدورف، رادولف اشتاینر، فلسفه تربیت اسلامی، سند تحول بنیادین آموزش و پرورش، نظریه تربیتی دکتر خسرو باقری