برنامه ریزی حمل و نقل پایدار از طریق برنامه ریزی کاربری زمین؛ منطقه ۲ تهران

افزایش اثرات زیان آور حمل و نقل شهری در چند دهه اخیر مورد توجه برنامه ریزان شهری و مهندسین حمل و نقلقرار گرفته، بنابراین راه حل های زیادی برای رفع معضلات حمل و نقل پیشنهاد شده و با توبه به شرایط شهرها، راهبردهایمختلفی به کار گرفته می شود و از آنجا که منطقه ۲ ههران به عنوان سومرن منطقه پربمعرت ههران شنایته می شود و در سالگذشته ۷۹۰ هزار سفر در آن تولید شده است، تنها ۴۰ هزار نفر در ساعات اوج ترافیک از حمل و نقل عمومی استفادهکرده اند و خطوط مترو در این محدوده فقط ۱ / ۰ درصد از جابجایی های سالانه را انجام می دهد و تعداد تصادفات این منطقهدر تهران رتبه دوم را به خود اختصاص داده است و این پژوهش با توجه به مسائل و اهدافی چون تعیین مناسب ترین راهبردحمل و نقلی در محدوده موردمطالعه و بررسی مشکلات موجود و تعدیل آنها جهت ایجاد حمل و نقل پایدار از برنامه ریزیهماهنگ کاربری زمین و حمل و نقل استفاده کرده و با تبیین شاخص های این نظریه و بررسی عملیاتی کردن آها درمنطقه ۲ از طریق مدل مقایسات زوجی و پرسشنامه، به اولویت بندی شاخص های منتج از برنامه ریزی هماهنگ کاربری زمینو حمل و نقل پرداخته که افزایش تراکم کاربری ها در اطراف پایانه ها و ایستگاه های حمل و نقل عمومی با بیشهرین امتیازبه عنوان اولویت اول برگزیده شد و با توبه به وضع موجود محدوده مورد مطالعه و اینکه هیچ راه حل منفردی برای حلمشکلات پیچده حمل و نقل وجود ندارد، پیشنهاد می شود که یک ساز و کار جامع و هماهنگ با برنامه ریزی بلند مدتبه کار گرفته شود تا نظریه برگزیده این پژوهش یعنی برنامه ریزی هماهنگ کاربری زمین و حمل و نقل در منطقه ۲ تهرانعملیاتی شده و شرایط ایجاد پایداری در سیستم حمل و نقل منطقه ۲ تهران مهیا شود.