بهبود سیاست های تغییر اقلیم با استفاده از اصول کانت

تغییر اقلیم بعنوان یکی از چالش های جهانی با اثرات نامطلوب و طولانی مدت ازجمله افزایش گازهای گلخانه ای و به تبع آن افزایش دما و بروز خشکسالی ها، محدودیتی برای توسعه پایدار می باشد. توسعه پایدار از کلیدهای اساسی کاهش انتشار گازهای گلخانه ای است که برای دستیابی به آن توجه به پدیده تغییر اقلیم ضروریست. چنین شاخص هایی ممکن است اطلاعات عمومی از وضعیت اقلیم جهانی بدهند، ولی فاقد معیاری برای ارزیابی سیاست دولت درمورد اقلیم برای مردم هستند. مقاله حاضر به بحث درمورد مفهوم توسعه پایدار، تغییر اقلیم و تاثیرات متقابل این دو بریکدیگر می پردازد که در این بررسی، اصول کانت، بعنوان مبحث اصلی، معیاری برای سیاست اقلیم پیشنهاد می شود. معیار این است که هردولتی باید بر اساس یک قرارداد جهانی، بر تغییرات اقلیمی، در محلی که تغییر اقلیم رخ داده، عمل کند. این موضوع هر دولتی را ملزم به انجام تمام پروژه های کاهش گاز گلخانه ای (و درنتیجه کنترل افزایش دما)، به زیر هزینه متوسط و حفظ انتشار گازهای گلخانه ای خود می نماید. با توجه به اثر تغییر اقلیم بر منابع آبی کشور که بصورت خشکسالی نمود پیدا کرده، برنامه ریزی برای کنترل افزایش گازهای گلخانه ای ضروریست. قراردادی بهتر، تعهد معتبری برای کمک به حل مشکل جهانی اقلیم نیست. با برنامه ریزی به منظور کنترل تولید گازهای گلخانه ای و تلاش برای عدم افزایش آن (و در صورت ایده آل، کاهش این گازها)، با همکاری هر دو بخش پژوهش و اجرا، میتوان از روند رو به رشد تغییر اقلیم در جهت منفی، که در ایران بصورت کمبود منابع آبی و خشکسالی نمود پیدا کرده است، جلوگیری به عمل آورد.

Keywords:

اقلیم , کانت , توسعه , پایدار , خشکسالی