تنوع متمایز رنگ در اشعار حسین منزوی و تحلیل جلوههای نوآورانه و تقلیدی آن

یکی از غزلسرایان موفق معاصر که در شعر خود، علاوه بر نوگراییهای ساختاری و زبانی، به عینیت و آفرینش تصاویر تازه و رنگارنگ اهمیت داده ، حسین منزوی است. در اشعار او ۹۰۴ بار از واژه های متضمن رنگ استفاده شده که از این مجموعه بیش از ۶۰ درصد را واژه های فامی و بقیه را واژه های بیفام و خاکستری تشکیل داده است. باتوجه به اهمیت منزوی در سیر تحول غزل و تاثیری که بر برخی شاعران مذهبی، ترانهسرا و حتی نیماییسرایان پس از انقلاب گذاشته، در این مقاله، به روش تحلیلی- مقایسهای، ضمن بیان بسامد انواع رنگ در مجموع اشعار منزوی و طبقه بندی آنها در۱۶ دسته، میزان نوآوری و تقلید او در کاربرد رنگها، بررسی و با شاعران گذشته و معاصر، مقایسه شده است. از یافتههای پژوهش حاضر این است که تنوع واژههای متضمن رنگ و دامنهی معنایی القای آن در اشعار منزوی، متمایز با اغلب شاعران معاصر، حتی بیش از شاعری نقاش چون سهراب سپهری است. او در کاربرد رنگهای بیفام کمترین میزان نوآوری را نشان داده و بیشترین نمود تمایزش، مربوط به رنگهای صورتی، نارنجی، بنفش و تاحدودی کهربایی، سبز، آبی، قهوهای و خاکستری است. همچنین تلقیهای تازهی او از رنگ عمدتا مربوط به رنگ چشم، بدن و پیراهن معشوق، تجربههای منحصر به فرد منزوی مثل اعتیاد و تخدیر و توصیف زمان، فصلها و برخی جلوههای فردی زندگی اوست.

Keywords:

رنگ , غزل معاصر , حسین منزوی , نوآوری , تقلید