ناصر علیزاده - دانشگاه آذربایجان
رضا صادقی شهپر - دانشگاه آزاد اسلامی واحد همدان

مهم ترین اندیشه­ی نهفته در شعر «مانلی»  نیما و «رکسانا»ی شاملو، جسجوی جهان آرمانی در آن سوی واقعیت، نگرش بدبینانه و نفرت انگیز به جهان واقعی و تلاش برای آفرینش و القای دنیایی پر از آرامش و کامرانی است تا روح از اضطراب و آشفتگی و درد و رنج این جهان بیاساید. از آن جا که نیما در اشعار خود، متاثر از سمبولیست های قرن نوزدهم فرانسه است نگارندگان برآنند که وی در اعتقاد به جهان آرمانی و جنبه­ی سمبولیسم متعالینیز نمی تواند از آنان متاثر نبوده باشد. این نوشته به بررسی و مقایسه­ی دو شعر مذکور از نظر پیوند و شباهت میان آن ها و چگونگی نگرش شاملو و نیما به دنیای واقعیت، جهان آرمانی و خلق آن در شعر خویش و نیز پیشینه­ی این اعتقاد و علت پیدایش آن می پردازد، در پایان نیز نشان می دهد که نیما در  کار خود مصمم تر و امیدوارتر است و در جهان آرمانی اش پا می نهد اما شاملو در آن تردید دارد و در تلاش خود برای رخنه در فراسوی واقعیت شکست می خورد. واژه های کلیدی:

جهان آرمانی, رکسانا, سمبولیسم, شاملو, مانلی, نیما