محمدحسن ماهوتچی - دکتری آب و هواشناسی، دانشگاه تهران، تهران
اسماعیل عباسی - دکتری آب و هواشناسی، پژوهشکده خلیج فارس، دانشگاه خلیج فارس، بوشهر

مدل های گردش عمومی جو ابزاری هستند که شرایط اقلیمی آینده را تحت سناریوهای تغییر اقلیم پیش بینی می نمایند. یکی از دغدغه های اصلی استفاده از این مدل ها، نبود دقت کافی در تفکیک مکانی آنها است، که به این علت برای پیش بینی متغیرهای اقلیمی در مقیاس محلی و منطقه ای مناسب نیستند. بنابراین، برای پیش بینی متغیرهای اقلیمی در مقیاس منطقه ای، محلی و ایستگاهی با استفاده از داده های مدل های جهانی، از روش های مختلف ریزمقیاس نمایی استفاده می شود . از جمله ی ابزارهای ریزمقیاس نمایی می توان به SDSM اشاره نمود. در پژوهش حاضر به منظور به کارگیری مدل SDSM از داده های متوسط بارش روزانه ایستگاه همدیدی رشت برای دوره پایه ۲۰۰۵ - ۱۹۶۱ و داده های مدل جهانی CanESM۲ برای دوره ۲۰۵۰ - ۲۰۲۲ تحت سه سناریوی واداشت تابشی ( RCP۲.۶ ، RCP۴.۵ و RCP۸.۵ ) استفاده شده است. نتایج پژوهش بیانگر این است که مدل SDSM با توجه به شاخص های خطاسنجی به کار گرفته شده در پژوهش شامل d ، MAE و R در برآورد بارش شبیه سازی در دوره ی ارزیابی مدل ( ۲۰۰۵ - ۱۹۶۱ ) از توانمندی مناسبی برخوردار است و بدین ترتیب پیش بینی رفتار بارش در بازه ی بلند مدت ۳۰ ساله براساس سناریوهای واداشت تابشی نیز بیانگر این است که بارش افزایش می یابد.

تغییراقلیم، مدل گردش عمومی ( GCM )، ریزمقیاس نمایی SDSM ، بارش، رشت