مرجان سالاری درگی - استادیار دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه صنعتی سیرجان

مناطق ساحلی همواره به عنوان مهمترین منبع جغرافیایی گردشگری شناخته می شوند و افراد بسیاری در دنیا تعطیلات خود را در کنار سواحل می گذرانند. به دنبال افزایش جمعیت و فشار بر روی منابع طبیعی، مسئله توریسم و گردشگری نیز اثرات نامطلوبی بر محیطزیست برجای می گذارد. مسائلی از قبیل فرسایش خاک، تغییرات خط ساحلی، نابودی زیستگاه های ساحلی، خشکشدگی یا آلودگی آب های زیرزمینی و به خطر افتادن بهداشت و سلامتی ناشی از شبکه های ناکافی دفع زباله و فاضلاب، جوامع انسانی را تهدید می کنند. اما بهترین راه بر ای حل این مشکلات، توسعه پایدار شهری و گردشگری می باشد. هدف از اکوتوریسم پایدار، کمترین تغییر و دخالت در اکوسیستم طبیعی موجود و سازگاری آن با بهره گیری اقتصادی و فرهنگی از ظرفیت های نهفته آن است و می تواند به عنوان ابزاری برای دستیابی به توسعه پایدار، از جایگاه ویژه ای در میان انواع گردشگری ها برخوردار باشد. یکی از مهمترین اهداف توسعه پایدار، حفظ طبیعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پایدار در حوزه محیط ساخته شده، معماری پایدار نامیده می شود. در مقاله حاضر سعی بر این است که ابتدا آثار زیست محیطی گردشگری ساحلی بررسی شده سپس به تحلیل نقش معماری پایدار در توسعه اکوتوریسم در این مناطق بپردازد و درنتیجه با ارائه راهکارهایی سعی در اصلاح هر چه بیشتر رابطه انسان، طبیعت و معماری دارد .

مناطق ساحلی، گردشگری، اکونوریسم، توسعه پایدار، معماری پایدار