زینب احمدی - آموزگار پایه ی دوم دبستان شهید محمودزاده یاریم قیه شهرستان ماکو

رشد و توسعه ی توانمندی های کودکان در زندگی، به خصوص از بعد اجتماعی یکی از اهداف اساسی و در عین حال اولیه ی نظام های آموزشی و پرورشی در جوامع بشری محسوب می گردد. بی گمان، رشد اجتماعی کودکان و تقویت مهارت های زندگی آنان و همچنین، آماده کردن این قشر آینده ساز جهت سازگاری با دیگران در اجتماع های بزرگی چون مدرسه و محیط اطراف خود، یکی از دغدغه های آموزش و پرورش، به خصوص پرورشکاران مدارس قلمداد می گردد. مدارس نه تنها عهده دار تعلیم و تربیت کودکان و نوجوانان هستند، بلکه رسالت تکوین بعد اجتماعی و عاطفی آنان را نیز اولویت کاری خویش می دانند. به واقع، رشد مطلوب شخصیت اجتماعی کودکان و نوجوانان در تمام ابعاد، به ویژه قانون پذیری، مسئولیت پذیری و رغبت به رعایت نظم و انظباط در امور مختلف زندگی می تواند جامعه را به پویایی و خلاقیت سوق دهد. یکی از اهرم های زیربنایی و مهمی که در این زمینه می تواند کمک حال نظام های آموزش و پرورش باشد، مولفه ی بازی، به خصوص بازی های گروهی و جمعی است. بازی اگر در خلال فرآیند آموزش و یادگیری شکل بگیرد و توسط دانش آموزان و معلمان انجام گردد، نقشی به مراتب موثرتر و سازنده تر ایفا خواهد نمود. به طور کلی، بازی در شکل گیری و تکوین شخصیت همه جانبه ی کودکان و نوجوانان تاثیر عمده ای دارد. با این وصف، در نوشتار حاضر به بحث پیرامون نقش مهم بازی در تقویت مهارت های زندگی کودکان و نوجوانان، به خصوص مهارت های اجتماهی آنان پرداخته شده است.

بازی، مهارت های زندگی، مهارت های اجتماعی، کودکان، نوجوانان، مدارس، تعلیم، تربیت