نمودی از رقم زنی قدما در NFT (رمز کلید یکتا)

رقم زنی از سده ی هشتم هجری در بین نقاشان ایرانی رواج یافت. در این عصر، نقاشی هم به مثابه خوشنویسی از مقبولیت و اهمیتی درخور بهره مند شد و نقاشان توانستند شناسنامه ای از نام و نشان، تاریخ و محل خلق اثر خود در پای آثارشان بنشانند. از این پس رقم ها با توجه به حکومت، اجتماع و فرهنگ جامعه ی هنرمند در اسلوب مختلفی هویدا شدند. در انواع رقم ها، نام نقاش به همراه نام پادشاه یا عبارتی که نشانه ی فروتنی بود و حتی در مصرع سجعی نقش می بست. رقم مسجع با ایهامی که در خود نهفته داشت، علاوه بر مقبولیت عموم به ماندگاری نام استاد و حقوق هنرمند خالق اثر یاری می رساند. حال در عصر حاضر، فناوری معاصر روشی برای ساخت امضاهای منحصر به فرد و رمز نگاری شده دیجیتال در اختیار هنرمندان قرار داده است که به اختصارNFT و در ترجمه ی فارسی" رمز کلید یکتا" نام گرفته است. پژوهش حاضر با هدف تبیین نمودهای سبک رقم زنی قدمای نگارگری ایرانی در رمز کلیدیکتای استفاده شده در هنر معاصر، به دنبال پاسخی برای این پرسش است که آیا می توان جلوه ای از روش های قدما در اعتبار بخشی به آثار هنری را در شیوه ی دست آورد فناوری معاصر یافت؟ نتیجه ی حاصل از این پژوهش که بصورت گرد آوری اطلاعات اخبار، نشریات معاصر و پیشین و همچنین با روش توصیفی- تحلیلی برگرفته از متون کتابخانه ای، منجر به درک بهتر رقم زنی و رمز کلید یکتا گردیده است. در این تلاش شباهت هایی یافت شد که با توجه به تازگی مبحث اعطای رمز کلید یکتا به آثار معاصر و درک موقعیت های بالقوه، حاوی راهکاری برای شکوفایی بیش از پیش هنر ایرانی با توسل به این فناوری نو ظهور است.

Keywords:

رقم زنی , رقم مسجع , امضای هنرمند , رمز کلید یکتا , NFT