محبوبه شیخی

نگارگری ایرانی درختی است استوار بر معنویت و ادبیات، تنها صورت نیست که با دیده ظاهری بتوان شناخت. از دیرباز تاکنون سرزمین ایران دستخوش تحولات اجتماعی و تاریخ فراوانی بوده؛ اما آوردگاه این تحولات، تاثیر پذیری بدون خدشه بر استواری درخت نگارگریست. اصول هفتگانه تزیینی نگارگری ایرانی توسط نگارگران در اعصار پیشین مدون شده است و شامل: اسلیمی، ختایی، فرنگی، فصالی، ابر، واق وگره است. اصل اسلیمی و ختایی نقوشی تکرار شونده و پر کاربرد در انواع ترسیمات نگارگری بوده که در هر دوره تاریخ با توجه به تکنولوژی در دسترس هنرمند بخشی از آذینگری نگاره ها را بر عهده داشته است. در گذشته برای ترسیم نقوش تکرار شونده ای مانند اسلیمی و ختایی از تکنولوژیی که همانا ابزار در دسترس و دست ساز بود بهره می جستند. این چنین به نظر می رسد که اصل اسلیمی و ختایی در مواجه با تکنولوژی زمانه خود سازگار گشته است. با توجه به تعاریف به نسبت متفاوت از نگارگری که نتیجه آموزش نظام استاد شاگردیست، در کنار نگارگر امروزی ،چگونه می توان در جهان معاصر میان این دو همسویی در نظر گرفت. نگارنده روش توصیفی تحلیلی را در این پژوهش مد نظر قرار داده، منابع اسنادی و کتابخانه ای مورد مطالعه و تبیین قرار گرفته، همچنین از منابع دیجیتال کتابخانه های مجازی بهره جسته است.

تکنولوژی ،هفتگانه تزیینی، نگارگری معاصر،روش قدما،ترسیم کامپیوتری