هدا زابلی نژاد - دکتری هنرهای تجسمی

با توجه به ویژگیهای هنر معاصر که شاخصترین آنها پیدایش مکاتب، شیوه ها و جنبشهای هنری بسیار زیادی بهصورت همزمان است که عمل طبقه بندی تاریخی را در هنر معاصر ناممکن میسازد، و همچنین اهمیت روزافزون نمادسازیهای شخصی هنرمندان و اختلاط با نمادهای از پیش شناخته شده جمعی در یک فرهنگ به خصوص یا در فرهنگ جهانی، مسئله اساسی تغییر پارادایم ها در نمادپردازی شخصی در هنرمعاصرحائز اهمیت ویژه میشود.این مقاله سعی دارد به پرسش های پژوهشی: ۱ چگونگی تغییر پارادایم ها در نمادپردازی شخصی در هنر معاصر؟ و۲ چگونگی رابطه نماد سازی شخصی با مفاهیم عیانی و بیانی مطروحه در فلسفه تحلیلی؟ پاسخ داده و به مفاهیم عیانی و بیانی در روند نمادسازی شخصی در هنر معاصر، بپردازد؛ بر این اساس، تمامی اعمال انسانی از جمله خلق آثار هنری، برگرفته از یکی از این مفاهیم هستند و به منظور تشخیص آن باید که دلیل یا محرک هر عمل انسانی را در نظر گرفته و چنانچه محرک فرد بر اساس اراده شخصی وی در هدف ایجاد ارتباط با مخاطب باشد پس این عمل از دسته مفاهیم بیانی است و نه عیانی که فاقد چنین محرکی است. لازم به ذکر است که در این نوشتار تنها خود اثر هنری همچون یک واحد کل در نظر گرفته می شود که در آن خوانش توامان جزء به کل و کل به جزء اثر هنری مدنظر است.در این مقاله با استفاده از روش تحقیق تحلیلی و روش جمع آوری دادهها به صورت کتابخانه ای ، چنین نتیجه گیری شده است که با تغییر پارادایم ها در هنر معاصرآنچه اثر انسانی را به یک اثر هنری تبدیل میکند، همان بحثها و تبادل گفتمانی است که در دنیای پذیرفته شده در فرهنگ هر کشور، و یا فرهنگ جهانی به عنوان دنیای هنر صورت میپذیرد، بدون آنکه به برقراری توافق میان همه اعضائ دنیای هنر برای پذیرش اثر به عنوان اثر هنری نیاز باشد.

نمادپردازی،پارادایم،نمادسازی شخصی،نمادسازی جمعی،رمزهای قراردادی،مفاهیم عیانی و بیانی